ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΤ (;)

Η συζήτηση που άνοιξε μετά το κλείσιμο της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας είναι μεγάλη. Τα θέματα πολλά.

Πριν μπω στην ουσία και θα μιλήσω λίγο για τα τυπικά: Πόσο νόμιμο είναι να κλείσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου και τα ΜΑΤ να κατεβάζουν τις κεραίες και να κλείνουν το σήμα; Στους μεγαλύτερους αμέσως ξύπνησαν άσχημες μνήμες: "Έγινε πραξικόπημα;"¨. Οι ακόμα μεγαλύτεροι ή οι περισσότερο "διαβασμένοι" αμέσως σχολίασαν "Αυτό έγινε μόνο στην Γερμανική κατοχή".

Πράξη νομοθετικού περιεχόμενου σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος προβλέπει ότι "σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου..." Ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε μία διαδικασία νομοθέτησης (πλην της αποκλειστικής αρμοδιότητας του Κοινοβουλίου προς νομοθέτηση) για περιπτώσεις επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Ποια όμως ήταν η απρόβλεπτη και επείγουσα ανάγκη εν προκειμένω;;;;;;; Κανένας πολιτικός της κυβέρνησης δεν το εξήγησε αυτό. ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΆΞΗ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ η οποία μόνο σε χούντα αρμόζει. Ήταν Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ.

Ακόμα και αν συμφωνούσα με το κλείσιμο της ΕΡΤ για όλους τους λόγους που εξέφρασε ο Πρωθυπουργός, ο τρόπος για να κλείσει ήταν να περάσει σχετικό νομοθέτημα από το Κοινοβούλιο και να εγκριθεί από την πλειοψηφία προκειμένου να καταστεί νόμος του κράτους. 

Πλην όμως το ουσιαστικό θέμα που τίθεται έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία -κατά την προσωπική μου άποψη-. Η ΕΡΤ δεν εκπέμπει για να έχει υψηλή τηλεθέαση. Δεν είναι ο σκοπός, ο προορισμός της αυτός. Η ΕΡΤ εκπέμπει για να προάγει τον πολιτισμό και την ενημέρωση με ένα τρόπο διαφορετικό από τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Να ενημερώνει χωρίς συμφέροντα, χωρίς μεγαλοεκδότες. Να προάγει έναν πολιτισμό που τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν ξεχάσει, χαμένα στα τούρκικα σήριαλ, στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα, στις αμερικάνικες σειρές και τις χουλιγουντιανές ταινίες. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν κατακρίνω τα ανωτέρω. Αλλά εκτός από αυτά έχουμε ανάγκη από ντοκιμαντέρ διεθνούς κύρους και ενδιαφέροντος, από ιστορικές αναδρομές και έρευνες, από βραβευμένες ευρωπαϊκές ταινίες, από κλασσική μουσική και όπερα, από εναλλακτική μουσική, από θέατρο κλασικό και μοντέρνο, από ζωγραφική και από τόσα άλλα, που μόνο η ΕΡΤ μετέδιδε είτε μέσω των τηλεοπτικών της σταθμών είτε μέσω των ραδιοφωνικών. Το τελευταίο ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στη ΝΕΤ την Κυριακή έδινε την ευκαιρία να δεις το διάσημο πίνακα ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ από μία διαφορετική οπτική (δίνοντας της τον λόγο). Ποιο άλλο ΜΜΕ προάγει τέτοιου είδους κουλτούρα. Σκοπός της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δεν είναι να "τρελαίνει τα μηχανάκια της AGB". Σκοπός της είναι να δίνει το βήμα σε καλλιτέχνες, πολιτικούς, στους απλούς πολίτες για να εκφράσουν την άλλη άποψη, τη διαφορετική η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί από κανένα άλλο μέσο.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Τι να πρωτοθυμηθώ: Το σήμα της ΕΡΤ που άκουγα όταν ήμουν μικρής; Τη Λιλιπούπολη που προήγαγε ένα ριζοσπαστικό πολιτισμό στα παιδιά μας; Τον Παραμυθά; Το Ουράνιο Τόξο; Την εκπαιδευτική τηλεόραση; Το θέατρο στο τρίτο πρόγραμμα; Το θέατρο της Δευτέρας; Την παιδική ζώνη (χωρίς Monsuno και Ben Ten για εμάς που θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν χωρίς σκηνές βίας); Τη Μηχανή του Χρόνου; Το Σαν Σήμερα; Τα αφιερώματα στη τέχνη, στην μουσική; Τα ιστορικά Ντοκιμαντέρ;

Η θλίψη μου και η οργή μου είναι τόση που εδώ θα σταματήσω.

Όλα τα υπόλοιπα στο Ραδιοτηλεοπτικό Μέγαρο της Μεσογείων. Σας περιμένουμε!

ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Η προηγούμενη ανάρτηση αναφορικά με τα γονεϊκά δικαιώματα και την ισότητα των γονιών και οι συζητήσεις μου με φίλους και εντολείς μου με έφεραν αντιμέτωπη με μία δυσάρεστη διαπίστωση: Αυτό που θεωρώ ως απόλυτα λογικό όχι μόνο δεν αποτελεί δικαστηριακή πραγματικότητα αλλά προσκρούει στη "λογική" της πλειοψηφίας όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών.
Η παρωχημένη (κατ' εμέ) λογική που ακολουθείται από τα Δικαστήρια εν έτη 2013 δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πράγματι κάποτε όταν οι ρόλοι ήταν διακριτοί η μητέρα ήταν η μόνη που επιμελούνταν τα παιδιά της. Ο πατέρας ( ο κουβαλητής του σπιτιού) απλά ήταν ο χρηματοδότης της οικογένειας. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στις περισσότερες οικογένειες δουλεύουν και οι δύο γονείς. Σε κάποιες (δεν μπορώ να πω ότι είναι η πλειοψηφία αλλά το ποσοστό τους είναι αρκετά μεγάλα) οι γυναίκες δουλεύουν περισσότερο και κερδίζουν περισσότερα από τους άντρες. Η αλλαγή αυτή στον τρόπο συμβίωσης μας μέσα στην οικογένεια δεν μπορούσε να μην επηρεάσει τη σχέση μας με τα παιδιά μας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας κατέστησε και τους δύο (άνδρες και γυναίκες) απόλυτα κατάλληλους για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ποιος λοιπόν θα κρίνει ποιος είναι ο πιο κατάλληλος;
Η νομοθεσία χρειάζεται ριζική αλλαγή. Πλέον ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος (τόσο κατά τους ειδικούς όσο και κατά την κοινή λογική) είναι η ανάθεση της επιμέλειας και στους δύο γονείς αυτόματα χωρίς καμία άλλη διαδικαστική πράξη. Το μόνο που θα πρέπει να ορίσει το δικαστήριο είναι ο χρόνος παραμονής των παιδιών με κάθε γονέα και το δικαίωμα διατροφής. Το δικαίωμα διατροφή θα πρέπει να περιορίζεται στα έξοδα του παιδιού για ένδυση, υπόδηση, σχολείο, άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες και εξωσχολικές δραστηριότητες, αφού και οι δύο γονείς θα επιβαρύνονται με την "συμμετοχή" τους στα έξοδα της κοινής κατοικίας. Η κάθε απόφαση θα πρέπει να παίρνεται από κοινού. Για ποιον λόγο οι μανάδες είμαστε εξ ορισμού αρμόδιες για να αποφασίζουμε από μόνες μας για τα παιδιά μας, αδυνατώ να καταλάβω. Θα πρέπει να υπάρξει ειδικός οικογενειακός δικαστής, ο οποίος συνεπικουρούμενος από αρμόδιο κοινωνικό λειτουργό να είναι σε θέση να γνωρίσει την οικογένεια και να πάρει σωστές αποφάσεις, και όχι αποφάσεις κατά το είθισται. Η επιμέλεια είναι δικαίωμα του κάθε γονέα και δεν μπορεί να αποκλείεται από αυτήν ο πατέρας με μία διαδικασία δέκα λεπτών και χωρίς κανένα αιτιολογικό (ουσιαστικό τουλάχιστον γιατί η φράση "το συμφέρον το παιδιού" ούτε αιτιολογία είναι ούτε αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα).
Αντίθετο τουλάχιστον με τη δική μου λογική (αλλά και τη λογική των ειδικών παιδοψυχιάτρων) είναι το θέσφατο: το παιδί είναι μικρό, θα πάει με την μητέρα του, ο πατέρας δεν μπορεί να το φροντίσει, απλά θα το επισκέπτεται. Μα είναι δυνατό! Ποιος νομοθέτησε ότι οι άνδρες είναι ανίκανοι να φροντίσουν τα παιδιά τους και ποιος νομοθέτησε ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τον πατέρα τους όταν είναι μωρά, βρέφη και νήπια; Η ανάγκη δεν εμφανίζεται ξαφνικά στην εφηβεία!

ΤΟ ΔΝΤ ΤΟΥ 1898 !!! (ΚΙ ΟΜΩΣ)

Σε μία συζήτηση που είχα με ένα φίλο (άνθρωπο του θεάτρου) μου ανέφερε ότι η χώρα μας είχε ξαναμπει στη διαδικασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μα είναι δυνατό, ρώτησα. Κι όμως είναι.Η χώρα μας έχει ξαναπεράσει τα ίδια προκειμένου να εξοφλήσει υπέρογκους τόκους δανειστών. Και όχι για μικρή περίοδο. Ο τότε "Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος" εγκαταστάθηκε στη χώρα μας το 1898 και έφυγε το 1978!!!!!!! Δηλαδή μας κατσικώθηκε για 80 χρόνια. Περίμενε εσύ τώρα να έρθει η ανάπτυξη το 2014! Κύριος σκοπός τότε ήταν να αποπληρωθεί το δάνειο του 1833 για το οποίο το 1898 είχαμε πληρώσει άνω του 120%. Δηλαδή σκοπός ήταν να μην χάσουν οι δανειστές τους τόκους τους.

Τι έχασε όμως η χώρα μπαίνοντας στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο;

Έξι μονοπώλια (αλάτι, πετρέλαιο, σπίρτα, τραπουλόχαρτα, τσιγαρόχαρτα και σμυρίδα Νάξου)  το φόρο από τον καπνό, το τέλος χαρτοσήμου και τα 3/4 των εσόδων από τα τελωνεία. 

Τώρα απλά περιμένουμε να δούμε αν όταν φύγει το ΔΝΤ θα ζούμε!!! Γιατί αυτή τη φορά οι εξελίξεις ήταν πιο ραγδαίες και ξέρουμε ήδη τι έχουμε χάσει!

ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙΙ

Οι αλλαγές που έφερε το Μνημόνιο ΙΙΙ στα εργασιακά είναι σαρωτικές και όχι βέβαια προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Καταργήθηκαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν μετά από χρόνια αγώνων. Το όφελος είναι μεγάλο, κυρίως για τις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες καθώς οι ελληνικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να ασκούν δραστηριότητα στην χώρα δεν επωφελούνται από τις νομοθετικές ρυθμίσεις, μάλλον το ορθότερο είναι ότι δεν θέλουν να επωφεληθούν αφού έχουν καθημερινή και προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους τους. Και γι' αυτό οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις μαστίζονται από τα προβλήματα της κρίσης (κάθετη πτώση του τζίρου, αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις, αυξημένες ασφαλιστικές υποχρεώσεις κ.λπ.). 

Τι ισχύει λοιπόν μετά το Μνημόνιο ΙΙΙ:

1) Καταργούνται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Και τι σημαίνει αυτό: Τα εκάστοτε συνδικάτα και συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων διαπραγματεύονταν με την ένωση των εργοδοτών προκειμένου να ορίσουν τους κατώτατους μισθούς. Οι διαπραγματεύσεις ήταν πάντοτε σκληρές και συνήθως επιτυγχανόταν αύξηση του κατώτερου μισθού (συνήθως ανά διετία). Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καθορίζονταν και τα ειδικότερα θέματα των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή bonus, επιδόματα, άδειας κ.λπ., όλα προς όφελος του εργαζόμενου. Αν εργαζόμενοι και εργοδότες δεν συμφωνούσαν υπήρχε ο θεσμός της Διαιτησίας (κάτι σαν Δικαστήριο) το οποίο έλυνε τις διαφορές και καθόριζε τους όρους της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το Μνημόνιο κατάργησε  την Διαιτησία και ορίζει ότι σε περίπτωση που δεν συναφθεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν πειράζει θα ισχύει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή θα ισχύει η σύμβαση που ορίζει κατώτατο μισθό για τους νέους 510,95 €  και για τους υπόλοιπους 586,08 € (μεικτά έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε). Συνεπώς το Μνημόνιο κατάργησε τη δυνατότητα διαπραγματεύσεις των εργαζομένων και τους άφησε  έρμαιο των εργοδοτών. Πλέον ό,τι συμφωνηθεί θα συμφωνηθεί με ατομική σύμβαση εργασίας, δηλαδή με απευθείας διαπραγμάτευση όχι των ενώσεων αλλά του εργαζόμενου με τον εργοδότη. Και εδώ ο εργαζόμενος έχει τρομερές δυνατότητες διαπραγμάτευσης δηλαδή την εξής: ή υπογράφει τη νέα ατομική σύμβαση με τους όποιους όρους ή απολύεται. Και μετά άντε να βρεις δουλειά με 27% ανεργία!!!!

2) Δεν μας νοιάζει (όχι εμένα προσωπικά, το ΔΝΤ και την ελληνική -;;;- κυβέρνηση) πόσα χρόνια δουλεύεις. Ό,τι προϋπηρεσία συμπλήρωσες, συμπλήρωσες μέχρι 12.11.2012. Για να γίνει ποιο σαφές όσοι δουλεύουν στον ίδιο εργοδότη πάνω από 17 έτη, όταν και όποτε απολυθούν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης με βάση την προϋπηρεσία που συμπλήρωσαν στις 12.11.2012 (!!!!). Τα υπόλοιπα χρόνια απλά δεν λαμβάνονται υπ' όψη.

3) Καταργείται το επίδομα γάμου (ρώτησες κανένα όταν παντρεύτηκες;;;;)

4) Μειώθηκαν όλες οι αποζημιώσεις λόγω απόλυσης. Και όχι μόνο, ορίζεται και πλαφόν στο ποσό της αποζημίωσης. Δηλαδή αν είσαι πάνω από 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, παίρνεις 12 μισθούς αποζημίωσης (μισθός Χ 14 : 12) ενώ για τους υπόλοιπους μισθούς παίρνεις αποζημίωση με πλαφόν 2.000€ /μήνα (αν οι αποδοχές σου βγαίνουν 2.500 € το μήνα δεν πειράζει, εσύ θα αποζημιώθεις με 2.000 €)

Με τις υγείες μας λοιπόν!!!!!

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Όλοι θεωρούμε παράλογο αυτό που ισχύει στις μουσουλμανικές χώρες: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα του πατέρα και πηγαίνουν μαζί του, χωρίς καμία εξαίρεση. Στην Ελλάδα εν τοις πράγμασι ισχύει το αντίθετο: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα της μητέρας και διαμένουν  μαζί της. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων δέχεται ότι μόνο η μητέρα είναι κατάλληλη να ασκεί την επιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο, περιορίζοντας τον πατέρα στο ρόλο του επισκέπτη και του σπόνσορα, καθώς του αναγνωρίζεται μόνο το δικαίωμα της επικοινωνίας του με τα παιδιά του αλλά και υποχρέωση του να καταβάλει διατροφή για αυτά. 

Η ρύθμιση του άρθρου 1513 του ΑΚ ορίζει ότι η γονική μέριμνα (επιμέλεια) μπορεί να ανατεθεί και στους δύο γονείς μόνο αν αυτοί συμφωνούν ενώ ορίζει ότι το Δικαστήριο μπορεί να κατανείμει την άσκηση της μεταξύ των γονέων. Στην πράξη η επιμέλεια ανατίθεται πάντα στην μητέρα, η οποία θεωρείται η κατάλληλη για την άσκηση της (ο πατέρας είναι ακατάλληλος εκ προοιμίου;).

Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις ενός διαζυγίου στην εν γένει ψυχοσύνθεση των παιδιών, το ορθότερο κρίνεται η κοινή επιμέλεια των παιδιών. Τούτο δε διαλαμβάνεται όχι μόνο σαν δικαίωμα αλλά και σαν καθήκον. Και οι δύο γονείς ήτοι και ο πατέρας, θα πρέπει να είναι πάντοτε παρών στη ζωή των παιδιών, αυτό είναι ένα δεδομένο. Η απουσία οποιουδήποτε εκ των γονέων (συνήθως του πατέρα)  από τη ζωή των παιδιών ή η όποια άσχημη εικόνα δημιουργηθεί σ’ αυτά από την μητέρα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών. Για το καλό του θα πρέπει και οι δύο γονείς να αναλαμβάνουν την επιμέλεια μετά το διαζύγιο. 

Όμως όταν κάποιος δικηγόρος τολμα να αναφέρει την φράση "κοινή επιμέλεια" στο Δικαστήριο, οι Δικαστές τον κοιτούν καλά καλά, απατώντας του "αυτά δεν γίνονται, θα γίνουν μπαλάκι τα παιδιά;". Δηλαδή κατά τον σύγχρονο Έλληνα δικαστή (ή τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία αυτών) τα παιδιά μετά το διαζύγιο θα πρέπει να μένουν με την μητέρα αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να "μην γίνουν μπαλάκι" αδιαφορώντας για τη σχέση που θα πρέπει να κτίσουν με τον πατέρα τους.  

Τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίσουν το διαζύγιο από την αλλαγή των σχέσεων με τους γονείς τους. Ωραία οι γονείς δεν τα πήγαν καλά και αποφάσισαν να χωρίσουν. Πλην όμως η σχέση με τον πατέρα πρέπει να είναι το ίδιο ουσιαστική, όπως και πριν., Και τέτοια σχέση δεν μπορεί να διατηρηθεί με την τυπική επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Ο πατέρας είναι απαραίτητο να είναι παρών σε όλες τις δραστηριότητες και ανάγκες του παιδιού του. Θα πρέπει να συναποφασίζει τα της επιμέλειας (σε ποιο σχολείο θα πάει, τι μαθήματα θα παρακολουθήσει, τι εξωσχολικές δραστηριότητες θα κάνει). Με ποιο γνώμονα μόνο η μητέρα είναι ικανή για να αποφασίσει γι' αυτά. Και αφού αποφασίσει από μόνη της, απλά καλεί τον πατέρα να καταβάλει το μερίδιο του στις δαπάνες.

Η ανάγκη για αλλά της νοοτροπίας μας, τόσο της δικής μας όσο και των Δικαστηρίων, αλλά και η ανάγκη συμπλήρωσης των σχετικών διατάξεων του νόμου είναι άμεση, αφού μόνο μέσα από την επιλογή της κοινής επιμέλειας μπορούμε να μειώσουμε τις ψυχοσυναισθηματικές συνέπειες που έχει ένα διαζύγιο στα παιδιά μας. 

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η σημερινή γιορτή, από πολλούς παρεξηγημένη, θεωρείται στις μέρες μας ως μία καθαρά εμπορική γιορτή, μία ευκαιρία για τις γυναίκες για να βγούμε μόνες μας, μία ευκαιρία για να μας προσφέρουν λουλούδια και να μας πουν χρόνια πολλά. Δηλαδή μία ευκαιρία για τα μπαρ και τα εστιατόρια  να έχουν αυξημένη κίνηση (προσφέρονται ειδικές τιμές στις "εορτάζουσες" γυναίκες) και μία ευκαιρία για τα ανθοπωλεία και λοιπά εμπορικά καταστήματα να έχουν αυξημένο τζίρο. Επίσης για πολλές από εμάς είναι μία ευκαιρία (ίσως η μοναδική μέσα στο έτος) που οι σύζυγοι θα επιληφθούν τα των παιδιών και θα μπορέσουν αναπόσπαστες να διασκεδάσουμε με τις φίλες μας. Ίσως η μόνη μέρα του χρόνου που σε πολλές από εμάς θα "επιτραπεί" να βγούμε έξω από το σπίτι μόνες μας!

Ποιο είναι όμως το νόημα της σημερινής ημέρας;

Όλοι και κυρίως εμείς οι γυναίκες έχουμε ξεχάσει τους αγώνες που έγιναν προκειμένου σήμερα να απολαμβάνουμε βασικά κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα. Στις 8 Μαρτίου 1857 οι κλωστοϋφάντρες της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν σε μία πρωτοφανή για την εποχή κίνηση διεκδικώντας ίσα δικαιώματα στο ωράριο και τη μισθοδοσία με τους άντρες εργαζόμενους. Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλοί αγώνες (δεν έλειψαν άλλωστε και τα θύματα) προκειμένου να κατακτηθούν αυτονόητα δικαίωμα του ανθρώπου  τα οποία δεν αναγνωριζόντουσαν στις γυναίκες επί αιώνες, όπως το δικαίωμα της ψήφου, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι γενικότερα, το δικαίωμα στη μόρφωση, στην παιδεία και στην εργασία (με ίδιες απολαβές και ωράρια με τις "προνομιούχους" άντρες).
Το αρχικό κίνημα που διαμορφώθηκε στα τέλη του 19ου -αρχές του 20ου αιώνα απαιτούσε τα ανωτέρω δικαιώματα. Σήμερα και από τις αρχές του 1990 το κίνημα έχει διαμορφωθεί με διαφορετικά πλέον αιτήματα. Αμφισβητούμε τα θεμέλια της σύγχρονης πατριαρχικής οικογένειας. Πολύ συχνά σε συζητήσεις μας, γυναίκες μου αναφέρουν ότι τελικά τίποτα δεν κερδήθηκε αφού η σύγχρονή γυναίκα καλείται να τα βγάλει πέρα όχι μόνο με το σπίτι, τα παιδιά και τον σύζυγο αλλά και με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Και κατά συνέπεια μόνο επιβάρυνση της έφερε το κίνημα και όχι κάποιο κέρδος.
Τα πράγματα βέβαια είναι τελείως διαφορετικά. Βέβαια ακόμη υπάρχουν πολλοί αγώνες για να κερδηθούν  Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπίας μας από τη βάση. Δεν είμαστε όμοιες με τους άντρες. Άλλωστε πως θα μπορούσαμε; Κανείς δεν είναι όμοιος με τον άλλο. Και εδώ θα μπορούσε να υπάρξει παρεξήγηση της λέξης ισότητα. Κάθε άνθρωπος (άνδρας ή γυναίκα) πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες του, ανεξαρτήτως του φύλου του. Αυτό όμως θα πρέπει να ξεκινήσει μέσα από την οικογένεια. Οι ίδιες έχουμε μεγάλη ευθύνη από το πόσο διαφορετικά μεγαλώνουμε τους γιους μας από τις κόρες μας με κριτήριο το φύλο τους και όχι τις ικανότητες τους. Τα taboo στην ανατροφή των παιδιών καλά κρατούν!!!
Η κοινωνία δεν πρέπει να αναχθεί άλλο να είναι πατριαρχική. Καθένας μας πρέπει να συνεισφέρει τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικογένεια ανάλογα με τις δυνάμεις του και τις ικανότητες του και όχι ανάλογα με το φύλλο, σε κάθε έκφανση των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτικών υποχρεώσεων. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη προκειμένου να σταματήσει η δυσμενής διάκριση εις βάρος των γυναικών.
Στη μνήμη των γυναικών που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται μέχρι σήμερα για μία πιο δίκαιη κοινωνία, ας κάνουμε όλοι μας σήμερα κάτι διαφορετικά με σκοπό να αλλάξουμε έστω και λίγο τις ζωές μας. Ίσως ο αντίκτυπος να είναι μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ

Έφυγε χθες το βράδυ το Ούγκο Τσάβες, μία μεγάλη προσωπικότητα, αμφιλεγόμενη κατά πολλούς.

Πρόεδρος της Βενεζουέλας εκλεγμένος 3 φορές και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά  ο Ούγκο Τσάβες "τάραξε" τα πολιτικά νερά της Λατινικής Αμερικής (και όχι μόνο) με μία σειρά μεταρρυθμίσεων που στόχευαν κυρίως στην ανακούφιση των φτωχών, των απόρων και των αστέγων. 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι με την πρώτη του εκλογή τον Δεκέμβριο του 1998, τερματίστηκε ο δικομματισμός στη Βενεζουέλα, που κρατούσε για 40 χρόνια.

Προσπάθησε να φέρει τέτοιες κοινωνικές αλλαγές που σε άλλα κράτη θα φαίνονταν ουτοπικές. Προέβη σε αναδιανομή της γης , πρόσφερε στέγαση, μόρφωση, περίθαλψη και παιδεία σε όλους. Ενδεικτικό των αλλαγών στο σύστημα που προσπάθησε να επιφέρει ήταν η μεταστέγαση των απόρων σε νεόκτιστα σπίτια που κατασκεύαζαν οι ίδιοι και χρηματοδοτούσε το κράτος. Ίδρυσε σε όλες τις κοινότητες λαϊκά ιατρεία και σχολεία, στα οποία οι φτωχοί είχαν άμεση και δωρεάν πρόσβαση. Οι μαζικές κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων στις οποίες προέβη είχαν σκοπό τα έσοδα από αυτές να μοιράζονται ίσα στο λαό. 

Χαρακτηριστικό της πολιτικής του ήταν η συμφωνία που σύναψε με τον Δήμαρχο του Λονδίνου, προκειμένου να του παρέχει φθηνότερο πετρέλαιο για τις λεωφορειακές γραμμές που εξυπηρετούσαν κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.

Θα μείνει στις μνήμες όλων περισσότερο όχι γι' αυτά που έκανε ή γι' αυτά που δεν έκανε, αλλά για τις αντιδράσεις που έφερναν οι πράξεις και τα λεγόμενα του στα καπιταλιστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους.

Καλό Ταξίδι!