ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΤ (;)

Η συζήτηση που άνοιξε μετά το κλείσιμο της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας είναι μεγάλη. Τα θέματα πολλά.

Πριν μπω στην ουσία και θα μιλήσω λίγο για τα τυπικά: Πόσο νόμιμο είναι να κλείσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου και τα ΜΑΤ να κατεβάζουν τις κεραίες και να κλείνουν το σήμα; Στους μεγαλύτερους αμέσως ξύπνησαν άσχημες μνήμες: "Έγινε πραξικόπημα;"¨. Οι ακόμα μεγαλύτεροι ή οι περισσότερο "διαβασμένοι" αμέσως σχολίασαν "Αυτό έγινε μόνο στην Γερμανική κατοχή".

Πράξη νομοθετικού περιεχόμενου σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος προβλέπει ότι "σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου..." Ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε μία διαδικασία νομοθέτησης (πλην της αποκλειστικής αρμοδιότητας του Κοινοβουλίου προς νομοθέτηση) για περιπτώσεις επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Ποια όμως ήταν η απρόβλεπτη και επείγουσα ανάγκη εν προκειμένω;;;;;;; Κανένας πολιτικός της κυβέρνησης δεν το εξήγησε αυτό. ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΆΞΗ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ η οποία μόνο σε χούντα αρμόζει. Ήταν Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ.

Ακόμα και αν συμφωνούσα με το κλείσιμο της ΕΡΤ για όλους τους λόγους που εξέφρασε ο Πρωθυπουργός, ο τρόπος για να κλείσει ήταν να περάσει σχετικό νομοθέτημα από το Κοινοβούλιο και να εγκριθεί από την πλειοψηφία προκειμένου να καταστεί νόμος του κράτους. 

Πλην όμως το ουσιαστικό θέμα που τίθεται έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία -κατά την προσωπική μου άποψη-. Η ΕΡΤ δεν εκπέμπει για να έχει υψηλή τηλεθέαση. Δεν είναι ο σκοπός, ο προορισμός της αυτός. Η ΕΡΤ εκπέμπει για να προάγει τον πολιτισμό και την ενημέρωση με ένα τρόπο διαφορετικό από τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Να ενημερώνει χωρίς συμφέροντα, χωρίς μεγαλοεκδότες. Να προάγει έναν πολιτισμό που τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν ξεχάσει, χαμένα στα τούρκικα σήριαλ, στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα, στις αμερικάνικες σειρές και τις χουλιγουντιανές ταινίες. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν κατακρίνω τα ανωτέρω. Αλλά εκτός από αυτά έχουμε ανάγκη από ντοκιμαντέρ διεθνούς κύρους και ενδιαφέροντος, από ιστορικές αναδρομές και έρευνες, από βραβευμένες ευρωπαϊκές ταινίες, από κλασσική μουσική και όπερα, από εναλλακτική μουσική, από θέατρο κλασικό και μοντέρνο, από ζωγραφική και από τόσα άλλα, που μόνο η ΕΡΤ μετέδιδε είτε μέσω των τηλεοπτικών της σταθμών είτε μέσω των ραδιοφωνικών. Το τελευταίο ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στη ΝΕΤ την Κυριακή έδινε την ευκαιρία να δεις το διάσημο πίνακα ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ από μία διαφορετική οπτική (δίνοντας της τον λόγο). Ποιο άλλο ΜΜΕ προάγει τέτοιου είδους κουλτούρα. Σκοπός της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δεν είναι να "τρελαίνει τα μηχανάκια της AGB". Σκοπός της είναι να δίνει το βήμα σε καλλιτέχνες, πολιτικούς, στους απλούς πολίτες για να εκφράσουν την άλλη άποψη, τη διαφορετική η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί από κανένα άλλο μέσο.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Τι να πρωτοθυμηθώ: Το σήμα της ΕΡΤ που άκουγα όταν ήμουν μικρής; Τη Λιλιπούπολη που προήγαγε ένα ριζοσπαστικό πολιτισμό στα παιδιά μας; Τον Παραμυθά; Το Ουράνιο Τόξο; Την εκπαιδευτική τηλεόραση; Το θέατρο στο τρίτο πρόγραμμα; Το θέατρο της Δευτέρας; Την παιδική ζώνη (χωρίς Monsuno και Ben Ten για εμάς που θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν χωρίς σκηνές βίας); Τη Μηχανή του Χρόνου; Το Σαν Σήμερα; Τα αφιερώματα στη τέχνη, στην μουσική; Τα ιστορικά Ντοκιμαντέρ;

Η θλίψη μου και η οργή μου είναι τόση που εδώ θα σταματήσω.

Όλα τα υπόλοιπα στο Ραδιοτηλεοπτικό Μέγαρο της Μεσογείων. Σας περιμένουμε!

ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Η προηγούμενη ανάρτηση αναφορικά με τα γονεϊκά δικαιώματα και την ισότητα των γονιών και οι συζητήσεις μου με φίλους και εντολείς μου με έφεραν αντιμέτωπη με μία δυσάρεστη διαπίστωση: Αυτό που θεωρώ ως απόλυτα λογικό όχι μόνο δεν αποτελεί δικαστηριακή πραγματικότητα αλλά προσκρούει στη "λογική" της πλειοψηφίας όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών.
Η παρωχημένη (κατ' εμέ) λογική που ακολουθείται από τα Δικαστήρια εν έτη 2013 δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πράγματι κάποτε όταν οι ρόλοι ήταν διακριτοί η μητέρα ήταν η μόνη που επιμελούνταν τα παιδιά της. Ο πατέρας ( ο κουβαλητής του σπιτιού) απλά ήταν ο χρηματοδότης της οικογένειας. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στις περισσότερες οικογένειες δουλεύουν και οι δύο γονείς. Σε κάποιες (δεν μπορώ να πω ότι είναι η πλειοψηφία αλλά το ποσοστό τους είναι αρκετά μεγάλα) οι γυναίκες δουλεύουν περισσότερο και κερδίζουν περισσότερα από τους άντρες. Η αλλαγή αυτή στον τρόπο συμβίωσης μας μέσα στην οικογένεια δεν μπορούσε να μην επηρεάσει τη σχέση μας με τα παιδιά μας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας κατέστησε και τους δύο (άνδρες και γυναίκες) απόλυτα κατάλληλους για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ποιος λοιπόν θα κρίνει ποιος είναι ο πιο κατάλληλος;
Η νομοθεσία χρειάζεται ριζική αλλαγή. Πλέον ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος (τόσο κατά τους ειδικούς όσο και κατά την κοινή λογική) είναι η ανάθεση της επιμέλειας και στους δύο γονείς αυτόματα χωρίς καμία άλλη διαδικαστική πράξη. Το μόνο που θα πρέπει να ορίσει το δικαστήριο είναι ο χρόνος παραμονής των παιδιών με κάθε γονέα και το δικαίωμα διατροφής. Το δικαίωμα διατροφή θα πρέπει να περιορίζεται στα έξοδα του παιδιού για ένδυση, υπόδηση, σχολείο, άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες και εξωσχολικές δραστηριότητες, αφού και οι δύο γονείς θα επιβαρύνονται με την "συμμετοχή" τους στα έξοδα της κοινής κατοικίας. Η κάθε απόφαση θα πρέπει να παίρνεται από κοινού. Για ποιον λόγο οι μανάδες είμαστε εξ ορισμού αρμόδιες για να αποφασίζουμε από μόνες μας για τα παιδιά μας, αδυνατώ να καταλάβω. Θα πρέπει να υπάρξει ειδικός οικογενειακός δικαστής, ο οποίος συνεπικουρούμενος από αρμόδιο κοινωνικό λειτουργό να είναι σε θέση να γνωρίσει την οικογένεια και να πάρει σωστές αποφάσεις, και όχι αποφάσεις κατά το είθισται. Η επιμέλεια είναι δικαίωμα του κάθε γονέα και δεν μπορεί να αποκλείεται από αυτήν ο πατέρας με μία διαδικασία δέκα λεπτών και χωρίς κανένα αιτιολογικό (ουσιαστικό τουλάχιστον γιατί η φράση "το συμφέρον το παιδιού" ούτε αιτιολογία είναι ούτε αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα).
Αντίθετο τουλάχιστον με τη δική μου λογική (αλλά και τη λογική των ειδικών παιδοψυχιάτρων) είναι το θέσφατο: το παιδί είναι μικρό, θα πάει με την μητέρα του, ο πατέρας δεν μπορεί να το φροντίσει, απλά θα το επισκέπτεται. Μα είναι δυνατό! Ποιος νομοθέτησε ότι οι άνδρες είναι ανίκανοι να φροντίσουν τα παιδιά τους και ποιος νομοθέτησε ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τον πατέρα τους όταν είναι μωρά, βρέφη και νήπια; Η ανάγκη δεν εμφανίζεται ξαφνικά στην εφηβεία!

ΤΟ ΔΝΤ ΤΟΥ 1898 !!! (ΚΙ ΟΜΩΣ)

Σε μία συζήτηση που είχα με ένα φίλο (άνθρωπο του θεάτρου) μου ανέφερε ότι η χώρα μας είχε ξαναμπει στη διαδικασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μα είναι δυνατό, ρώτησα. Κι όμως είναι.Η χώρα μας έχει ξαναπεράσει τα ίδια προκειμένου να εξοφλήσει υπέρογκους τόκους δανειστών. Και όχι για μικρή περίοδο. Ο τότε "Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος" εγκαταστάθηκε στη χώρα μας το 1898 και έφυγε το 1978!!!!!!! Δηλαδή μας κατσικώθηκε για 80 χρόνια. Περίμενε εσύ τώρα να έρθει η ανάπτυξη το 2014! Κύριος σκοπός τότε ήταν να αποπληρωθεί το δάνειο του 1833 για το οποίο το 1898 είχαμε πληρώσει άνω του 120%. Δηλαδή σκοπός ήταν να μην χάσουν οι δανειστές τους τόκους τους.

Τι έχασε όμως η χώρα μπαίνοντας στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο;

Έξι μονοπώλια (αλάτι, πετρέλαιο, σπίρτα, τραπουλόχαρτα, τσιγαρόχαρτα και σμυρίδα Νάξου)  το φόρο από τον καπνό, το τέλος χαρτοσήμου και τα 3/4 των εσόδων από τα τελωνεία. 

Τώρα απλά περιμένουμε να δούμε αν όταν φύγει το ΔΝΤ θα ζούμε!!! Γιατί αυτή τη φορά οι εξελίξεις ήταν πιο ραγδαίες και ξέρουμε ήδη τι έχουμε χάσει!

ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙΙ

Οι αλλαγές που έφερε το Μνημόνιο ΙΙΙ στα εργασιακά είναι σαρωτικές και όχι βέβαια προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Καταργήθηκαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν μετά από χρόνια αγώνων. Το όφελος είναι μεγάλο, κυρίως για τις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες καθώς οι ελληνικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να ασκούν δραστηριότητα στην χώρα δεν επωφελούνται από τις νομοθετικές ρυθμίσεις, μάλλον το ορθότερο είναι ότι δεν θέλουν να επωφεληθούν αφού έχουν καθημερινή και προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους τους. Και γι' αυτό οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις μαστίζονται από τα προβλήματα της κρίσης (κάθετη πτώση του τζίρου, αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις, αυξημένες ασφαλιστικές υποχρεώσεις κ.λπ.). 

Τι ισχύει λοιπόν μετά το Μνημόνιο ΙΙΙ:

1) Καταργούνται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Και τι σημαίνει αυτό: Τα εκάστοτε συνδικάτα και συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων διαπραγματεύονταν με την ένωση των εργοδοτών προκειμένου να ορίσουν τους κατώτατους μισθούς. Οι διαπραγματεύσεις ήταν πάντοτε σκληρές και συνήθως επιτυγχανόταν αύξηση του κατώτερου μισθού (συνήθως ανά διετία). Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καθορίζονταν και τα ειδικότερα θέματα των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή bonus, επιδόματα, άδειας κ.λπ., όλα προς όφελος του εργαζόμενου. Αν εργαζόμενοι και εργοδότες δεν συμφωνούσαν υπήρχε ο θεσμός της Διαιτησίας (κάτι σαν Δικαστήριο) το οποίο έλυνε τις διαφορές και καθόριζε τους όρους της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το Μνημόνιο κατάργησε  την Διαιτησία και ορίζει ότι σε περίπτωση που δεν συναφθεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν πειράζει θα ισχύει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή θα ισχύει η σύμβαση που ορίζει κατώτατο μισθό για τους νέους 510,95 €  και για τους υπόλοιπους 586,08 € (μεικτά έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε). Συνεπώς το Μνημόνιο κατάργησε τη δυνατότητα διαπραγματεύσεις των εργαζομένων και τους άφησε  έρμαιο των εργοδοτών. Πλέον ό,τι συμφωνηθεί θα συμφωνηθεί με ατομική σύμβαση εργασίας, δηλαδή με απευθείας διαπραγμάτευση όχι των ενώσεων αλλά του εργαζόμενου με τον εργοδότη. Και εδώ ο εργαζόμενος έχει τρομερές δυνατότητες διαπραγμάτευσης δηλαδή την εξής: ή υπογράφει τη νέα ατομική σύμβαση με τους όποιους όρους ή απολύεται. Και μετά άντε να βρεις δουλειά με 27% ανεργία!!!!

2) Δεν μας νοιάζει (όχι εμένα προσωπικά, το ΔΝΤ και την ελληνική -;;;- κυβέρνηση) πόσα χρόνια δουλεύεις. Ό,τι προϋπηρεσία συμπλήρωσες, συμπλήρωσες μέχρι 12.11.2012. Για να γίνει ποιο σαφές όσοι δουλεύουν στον ίδιο εργοδότη πάνω από 17 έτη, όταν και όποτε απολυθούν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης με βάση την προϋπηρεσία που συμπλήρωσαν στις 12.11.2012 (!!!!). Τα υπόλοιπα χρόνια απλά δεν λαμβάνονται υπ' όψη.

3) Καταργείται το επίδομα γάμου (ρώτησες κανένα όταν παντρεύτηκες;;;;)

4) Μειώθηκαν όλες οι αποζημιώσεις λόγω απόλυσης. Και όχι μόνο, ορίζεται και πλαφόν στο ποσό της αποζημίωσης. Δηλαδή αν είσαι πάνω από 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, παίρνεις 12 μισθούς αποζημίωσης (μισθός Χ 14 : 12) ενώ για τους υπόλοιπους μισθούς παίρνεις αποζημίωση με πλαφόν 2.000€ /μήνα (αν οι αποδοχές σου βγαίνουν 2.500 € το μήνα δεν πειράζει, εσύ θα αποζημιώθεις με 2.000 €)

Με τις υγείες μας λοιπόν!!!!!

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Όλοι θεωρούμε παράλογο αυτό που ισχύει στις μουσουλμανικές χώρες: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα του πατέρα και πηγαίνουν μαζί του, χωρίς καμία εξαίρεση. Στην Ελλάδα εν τοις πράγμασι ισχύει το αντίθετο: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα της μητέρας και διαμένουν  μαζί της. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων δέχεται ότι μόνο η μητέρα είναι κατάλληλη να ασκεί την επιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο, περιορίζοντας τον πατέρα στο ρόλο του επισκέπτη και του σπόνσορα, καθώς του αναγνωρίζεται μόνο το δικαίωμα της επικοινωνίας του με τα παιδιά του αλλά και υποχρέωση του να καταβάλει διατροφή για αυτά. 

Η ρύθμιση του άρθρου 1513 του ΑΚ ορίζει ότι η γονική μέριμνα (επιμέλεια) μπορεί να ανατεθεί και στους δύο γονείς μόνο αν αυτοί συμφωνούν ενώ ορίζει ότι το Δικαστήριο μπορεί να κατανείμει την άσκηση της μεταξύ των γονέων. Στην πράξη η επιμέλεια ανατίθεται πάντα στην μητέρα, η οποία θεωρείται η κατάλληλη για την άσκηση της (ο πατέρας είναι ακατάλληλος εκ προοιμίου;).

Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις ενός διαζυγίου στην εν γένει ψυχοσύνθεση των παιδιών, το ορθότερο κρίνεται η κοινή επιμέλεια των παιδιών. Τούτο δε διαλαμβάνεται όχι μόνο σαν δικαίωμα αλλά και σαν καθήκον. Και οι δύο γονείς ήτοι και ο πατέρας, θα πρέπει να είναι πάντοτε παρών στη ζωή των παιδιών, αυτό είναι ένα δεδομένο. Η απουσία οποιουδήποτε εκ των γονέων (συνήθως του πατέρα)  από τη ζωή των παιδιών ή η όποια άσχημη εικόνα δημιουργηθεί σ’ αυτά από την μητέρα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών. Για το καλό του θα πρέπει και οι δύο γονείς να αναλαμβάνουν την επιμέλεια μετά το διαζύγιο. 

Όμως όταν κάποιος δικηγόρος τολμα να αναφέρει την φράση "κοινή επιμέλεια" στο Δικαστήριο, οι Δικαστές τον κοιτούν καλά καλά, απατώντας του "αυτά δεν γίνονται, θα γίνουν μπαλάκι τα παιδιά;". Δηλαδή κατά τον σύγχρονο Έλληνα δικαστή (ή τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία αυτών) τα παιδιά μετά το διαζύγιο θα πρέπει να μένουν με την μητέρα αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να "μην γίνουν μπαλάκι" αδιαφορώντας για τη σχέση που θα πρέπει να κτίσουν με τον πατέρα τους.  

Τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίσουν το διαζύγιο από την αλλαγή των σχέσεων με τους γονείς τους. Ωραία οι γονείς δεν τα πήγαν καλά και αποφάσισαν να χωρίσουν. Πλην όμως η σχέση με τον πατέρα πρέπει να είναι το ίδιο ουσιαστική, όπως και πριν., Και τέτοια σχέση δεν μπορεί να διατηρηθεί με την τυπική επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Ο πατέρας είναι απαραίτητο να είναι παρών σε όλες τις δραστηριότητες και ανάγκες του παιδιού του. Θα πρέπει να συναποφασίζει τα της επιμέλειας (σε ποιο σχολείο θα πάει, τι μαθήματα θα παρακολουθήσει, τι εξωσχολικές δραστηριότητες θα κάνει). Με ποιο γνώμονα μόνο η μητέρα είναι ικανή για να αποφασίσει γι' αυτά. Και αφού αποφασίσει από μόνη της, απλά καλεί τον πατέρα να καταβάλει το μερίδιο του στις δαπάνες.

Η ανάγκη για αλλά της νοοτροπίας μας, τόσο της δικής μας όσο και των Δικαστηρίων, αλλά και η ανάγκη συμπλήρωσης των σχετικών διατάξεων του νόμου είναι άμεση, αφού μόνο μέσα από την επιλογή της κοινής επιμέλειας μπορούμε να μειώσουμε τις ψυχοσυναισθηματικές συνέπειες που έχει ένα διαζύγιο στα παιδιά μας. 

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η σημερινή γιορτή, από πολλούς παρεξηγημένη, θεωρείται στις μέρες μας ως μία καθαρά εμπορική γιορτή, μία ευκαιρία για τις γυναίκες για να βγούμε μόνες μας, μία ευκαιρία για να μας προσφέρουν λουλούδια και να μας πουν χρόνια πολλά. Δηλαδή μία ευκαιρία για τα μπαρ και τα εστιατόρια  να έχουν αυξημένη κίνηση (προσφέρονται ειδικές τιμές στις "εορτάζουσες" γυναίκες) και μία ευκαιρία για τα ανθοπωλεία και λοιπά εμπορικά καταστήματα να έχουν αυξημένο τζίρο. Επίσης για πολλές από εμάς είναι μία ευκαιρία (ίσως η μοναδική μέσα στο έτος) που οι σύζυγοι θα επιληφθούν τα των παιδιών και θα μπορέσουν αναπόσπαστες να διασκεδάσουμε με τις φίλες μας. Ίσως η μόνη μέρα του χρόνου που σε πολλές από εμάς θα "επιτραπεί" να βγούμε έξω από το σπίτι μόνες μας!

Ποιο είναι όμως το νόημα της σημερινής ημέρας;

Όλοι και κυρίως εμείς οι γυναίκες έχουμε ξεχάσει τους αγώνες που έγιναν προκειμένου σήμερα να απολαμβάνουμε βασικά κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα. Στις 8 Μαρτίου 1857 οι κλωστοϋφάντρες της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν σε μία πρωτοφανή για την εποχή κίνηση διεκδικώντας ίσα δικαιώματα στο ωράριο και τη μισθοδοσία με τους άντρες εργαζόμενους. Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλοί αγώνες (δεν έλειψαν άλλωστε και τα θύματα) προκειμένου να κατακτηθούν αυτονόητα δικαίωμα του ανθρώπου  τα οποία δεν αναγνωριζόντουσαν στις γυναίκες επί αιώνες, όπως το δικαίωμα της ψήφου, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι γενικότερα, το δικαίωμα στη μόρφωση, στην παιδεία και στην εργασία (με ίδιες απολαβές και ωράρια με τις "προνομιούχους" άντρες).
Το αρχικό κίνημα που διαμορφώθηκε στα τέλη του 19ου -αρχές του 20ου αιώνα απαιτούσε τα ανωτέρω δικαιώματα. Σήμερα και από τις αρχές του 1990 το κίνημα έχει διαμορφωθεί με διαφορετικά πλέον αιτήματα. Αμφισβητούμε τα θεμέλια της σύγχρονης πατριαρχικής οικογένειας. Πολύ συχνά σε συζητήσεις μας, γυναίκες μου αναφέρουν ότι τελικά τίποτα δεν κερδήθηκε αφού η σύγχρονή γυναίκα καλείται να τα βγάλει πέρα όχι μόνο με το σπίτι, τα παιδιά και τον σύζυγο αλλά και με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Και κατά συνέπεια μόνο επιβάρυνση της έφερε το κίνημα και όχι κάποιο κέρδος.
Τα πράγματα βέβαια είναι τελείως διαφορετικά. Βέβαια ακόμη υπάρχουν πολλοί αγώνες για να κερδηθούν  Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπίας μας από τη βάση. Δεν είμαστε όμοιες με τους άντρες. Άλλωστε πως θα μπορούσαμε; Κανείς δεν είναι όμοιος με τον άλλο. Και εδώ θα μπορούσε να υπάρξει παρεξήγηση της λέξης ισότητα. Κάθε άνθρωπος (άνδρας ή γυναίκα) πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες του, ανεξαρτήτως του φύλου του. Αυτό όμως θα πρέπει να ξεκινήσει μέσα από την οικογένεια. Οι ίδιες έχουμε μεγάλη ευθύνη από το πόσο διαφορετικά μεγαλώνουμε τους γιους μας από τις κόρες μας με κριτήριο το φύλο τους και όχι τις ικανότητες τους. Τα taboo στην ανατροφή των παιδιών καλά κρατούν!!!
Η κοινωνία δεν πρέπει να αναχθεί άλλο να είναι πατριαρχική. Καθένας μας πρέπει να συνεισφέρει τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικογένεια ανάλογα με τις δυνάμεις του και τις ικανότητες του και όχι ανάλογα με το φύλλο, σε κάθε έκφανση των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτικών υποχρεώσεων. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη προκειμένου να σταματήσει η δυσμενής διάκριση εις βάρος των γυναικών.
Στη μνήμη των γυναικών που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται μέχρι σήμερα για μία πιο δίκαιη κοινωνία, ας κάνουμε όλοι μας σήμερα κάτι διαφορετικά με σκοπό να αλλάξουμε έστω και λίγο τις ζωές μας. Ίσως ο αντίκτυπος να είναι μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ

Έφυγε χθες το βράδυ το Ούγκο Τσάβες, μία μεγάλη προσωπικότητα, αμφιλεγόμενη κατά πολλούς.

Πρόεδρος της Βενεζουέλας εκλεγμένος 3 φορές και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά  ο Ούγκο Τσάβες "τάραξε" τα πολιτικά νερά της Λατινικής Αμερικής (και όχι μόνο) με μία σειρά μεταρρυθμίσεων που στόχευαν κυρίως στην ανακούφιση των φτωχών, των απόρων και των αστέγων. 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι με την πρώτη του εκλογή τον Δεκέμβριο του 1998, τερματίστηκε ο δικομματισμός στη Βενεζουέλα, που κρατούσε για 40 χρόνια.

Προσπάθησε να φέρει τέτοιες κοινωνικές αλλαγές που σε άλλα κράτη θα φαίνονταν ουτοπικές. Προέβη σε αναδιανομή της γης , πρόσφερε στέγαση, μόρφωση, περίθαλψη και παιδεία σε όλους. Ενδεικτικό των αλλαγών στο σύστημα που προσπάθησε να επιφέρει ήταν η μεταστέγαση των απόρων σε νεόκτιστα σπίτια που κατασκεύαζαν οι ίδιοι και χρηματοδοτούσε το κράτος. Ίδρυσε σε όλες τις κοινότητες λαϊκά ιατρεία και σχολεία, στα οποία οι φτωχοί είχαν άμεση και δωρεάν πρόσβαση. Οι μαζικές κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων στις οποίες προέβη είχαν σκοπό τα έσοδα από αυτές να μοιράζονται ίσα στο λαό. 

Χαρακτηριστικό της πολιτικής του ήταν η συμφωνία που σύναψε με τον Δήμαρχο του Λονδίνου, προκειμένου να του παρέχει φθηνότερο πετρέλαιο για τις λεωφορειακές γραμμές που εξυπηρετούσαν κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.

Θα μείνει στις μνήμες όλων περισσότερο όχι γι' αυτά που έκανε ή γι' αυτά που δεν έκανε, αλλά για τις αντιδράσεις που έφερναν οι πράξεις και τα λεγόμενα του στα καπιταλιστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους.

Καλό Ταξίδι!

ΑΣΟΕΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ "ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ"

Στις 28.12.2012 παρακολουθήσαμε όλοι την "εκκαθάριση της ΑΣΟΟΕ". Η εκκαθάριση έλαβε χώρα κατόπιν ανωνύμου τηλεφωνήματος για παράνομο εμπόριο. Αμέσως (!!!) επιλήφθηκε η αστυνομία. Οι μετανάστες- "μικροπωλητές" έσπευσαν να μπουν στον προαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ για να μην συλληφθούν. Αμέσως (!!!) ο Εισαγγελέας διατάσσει την εισβολή στο άσυλο του πανεπιστημίου. Για κάποιον λόγο η έρευνα επιλέγεται να γίνει στο υπόγειο του κτιρίου (και όχι στους υπόλοιπους 5 ορόφους) όπου στεγάζονται τα στέκια των φοιτητικών παρατάξεων και ομάδων. Και αποκαλύπτεται ότι στην ΑΣΟΕΕ λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός (!!!). Τα μηχανήματα κατάσχονται (ως προϊόν παρεμπορίου άραγε;;). Ο Υπουργός Δένδιας αμέσως υπεραμύνεται τις κίνησης αυτής της αστυνομίας λέγοντας "Η αστυνομία χτες έκανε το καθήκον της. Απέδωσε στην κοινωνία και τους φοιτητές το δημόσιο οικονομικό πανεπιστήμιο.

Είναι γνωστό ότι η ΑΣΟΕΕ τα τελευταία χρόνια από άσυλο ιδεών έχει μετατραπεί σε άσυλο παραεμπορίου και ανομίας».Και κατά αυτό τον τρόπο ο Έλληνας Πολίτης ένοιωσε εκείνες τις περίεργες ημέρες (θυμίζω τις ίδιες ημέρες περίπου γίνονταν και οι εκκαθαρίσεις των καταλήψεων) ασφάλεια και πάταξη του παρεμπορίου και της ανομίας.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Χθες κινούμενη επί της Πατησίων διαπίστωσα ότι στο πεζοδρόμιο μπροστά από το κτίριο της ΑΣΟΕΕ τίποτα δεν θυμίζει την "εκκαθάριση" της 28ης.12.2012. Οι αλλοδαποί μικροπωλητές έχουν και πάλι εγκατασταθεί όπως και πριν σε όλο το μήκος και το πλάτος του πεζοδρομίου. 

Και συνεπώς ή η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά τους και να κρατήσει τους χώρους "καθαρούς" ή η "εκκαθάριση" έλαβε χώρα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για άλλους λόγους.

Το μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα της εκκαθάρισης ήταν (αφού η συντριπτική πλειοψηφία των συλληφθέντων αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα) ότι έκλεισε ο ραδιοφωνικός σταθμός που λειτουργούσε στην ΑΣΟΕΕ. Για μένα αυτό αποτελεί φίμωση της ελευθερίας της σκέψεως και της έκφρασης. Πιστεύω απόλυτα στους νέους και στις απόψεις τους και θέλω να είναι ελεύθεροι να τις εκφράζουν και να ακούγονται από όλους. Άλλωστε το οποιοδήποτε ραδιόφωνο λειτουργεί εντός Πανεπιστημιακού Χώρου αποτελεί συνέχεια του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών επί χούντας. Και βέβαια αυτή είναι και η απόλυτη σημασία του ασύλου του Πανεπιστημίου: Να μπορούν οι φοιτητές να εκφράζουν ελεύθερα τις σκέψεις και τις ιδέες τους.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ (;)

Σήμερα το πρωί διαβάζοντας τις ειδήσεις, είδα μία δήλωση της Παυλίνας Νάσιουτζικ, μητέρας του Νικολάου Ρωμανού, με την οποία σημείωσε ότι: "Είμαι πολύ περήφανη για τον γιο μου, που αγωνίζεται ενάντια σε μία παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη". Τα λόγια της μου προκάλεσαν εντύπωση και με έβαλαν σε σκέψεις.

Τι είναι τρομοκρατία και ποιος είναι τρομοκράτης; Γενικά ως τρομοκρατία θεωρείται η συστηματική χρήση ή απειλή βίας από οργανωμένες ομάδες με πολιτικά ή θρησκευτικά κριτήρια εναντίον ατόμων ή περιουσιών με απώτερο όμως στόχο τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η προσπάθεια νομικής αντιμετώπισης της "τρομοκρατίας" είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστή. Στη χώρα μας η προσπάθεια πάταξης της τρομοκρατίας αποτυπώθηκε στο άρθρο 187Α του Π.Κ. Σαν τρομοκρατική δε ενέργεια εννοείται η παράνομη πράξη (αδικήματα ρητά αποτυπωμένα στο ανωτέρω άρθρο) "με τρόπο ή έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατό να βλάψουν σοβαρά μία χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού".

Νομίζω ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μπορούμε να "ονομάσουμε" τρομοκρατία ο,τιδήποτε είναι αντίθετο με την κρατούσα τάξη. Ό,τι μας ενοχλεί μπορεί να είναι τρομοκρατία. Και τα όρια του να δημιουργηθεί ένα νέο Γκουαντάναμο είναι πολύ λεπτά.

Δεν θα πρέπει να μας διαφύγει ότι σε διάφορες ιστορικές στιγμές ως "τρομοκράτες" ονομάστηκαν οι φέροντες νέες ιδέες, ενοχλητικές για το σύστημα. Εκεί που επικράτησαν οι "τρομοκράτες" ονομάστηκαν ήρωες. Εκεί που δεν επικράτησαν οι "τρομοκράτες" τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Για να μην μας φαντάζουν όλα πολύ μακρινά οι αγωνιστές του 1821 θεωρήθηκαν "τρομοκράτες" από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Τρομοκράτες θεωρήθηκαν και οι άποικοι των Η.Π.Α. όταν θέλησαν την ανεξαρτησία τους. Τρομοκράτες θεωρήθηκαν και οι Ινδοί που θέλησαν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Μ. Βρετανία. Τρομοκράτες θεωρούνται και οι Βάσκοι που επιθυμούν την απόσχιση τους από την Ισπανία. Τρομοκρατική οργάνωση θεωρείται και ο ΙΡΑ.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ της βίας, ιδίως όταν αυτή στρέφεται κατά απλών πολιτών. Ο φόβος να βγεις από το σπίτι σου, να περπατήσεις ελεύθερα στη πλατεία της γειτονιάς σου, να κινηθείς ελεύθερα δεν πρέπει να υπάρχει σε κανένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Αλλά τελικά έχουμε δημοκρατία;

ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η θεωρία του Δόγματος του ΣΟΚ αποδίδεται στον Μίλτον Φρίντμαν, ένα Αμερικανό Οικονομολόγο , υπέρμαχο της οικονομικής ελευθερίας και ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγο.

Σύμφωνα λοιπόν με το Δόγμα του ΣΟΚ μία οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Σκοπός η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς με ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό του κράτους. Ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτέλεσμα της κρίσης κάνει τους πολίτες ανεκτικούς ή απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται. Το Δόγμα του ΣΟΚ εφαρμόστηκε κυρίως στην Νότια Αμερική (Χιλή επί δικτατορίας Πινοσέτ, Αργεντινή κ.λπ.). Βρήκε όμως υπέρμαχους και στις ΗΠΑ επί Προεδρίας Ρήγκαν αλλά και στη Μ.Βρετανία επί Πρωθυπουργίας Θάτσερ.

Η πολιτική του Ρήγκαν βασισμένη κυρίως στον περιορισμό του κράτους, οδήγησε τις ΗΠΑ σε μία περίοδο με μεγάλη οικονομική ύφεση. Οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Η αξία των μισθών πήρε την κατιούσα και η φτώχεια αυξήθηκε κατά 20%. Οι απόψεις του και η οικονομική πολιτική του αποδείχθηκαν καταστροφικές για την αμερικανική εργατική τάξη. Απαγόρευσε δε κάθε απεργία στον δημόσιο τομέα (με δηλώσεις του).

Άλλωστε και η πολιτική της Θάτσερ ήταν παρόμοια με αύξηση της φορολογίας, ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό του κράτους. Η ανεργία στην Μ. Βρετανία επί Θάτσερ διπλασιάστηκε και οι άνεργοι ξεπέρασαν τα 3,6 εκατομμύρια. Ακλόνητη η Σιδηρά Κυρία δεν "υπέκυψε" στα αιτήματα των ανθρακωρύχων οι οποίοι απήργησαν για ένα έτος . Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; 

Η κρίση χρέους στη χώρας μας και ο τρόπος διαχείρισης της δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο. Εφαρμόζεται και εδώ το Δόγμα του ΣΟΚ. Και έτσι απαντήθηκε και το ερώτημα: Γιατί δεν ενεργούμε; Γιατί δεν πράττουμε; Μα γιατί φοβόμαστε ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται!!!

Μα όμως τι χειρότερο; Με την ανεργία να αγγίζει το 27% και τους περισσότερους των Ελλήνων να παλεύουν για την επιβίωση έχουμε κάτι χειρότερο να φοβόμαστε;

ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

Τα τελευταία χρόνια όλοι μας έχουμε δει το εισόδημα μας να συρρικνώνεται, τους φόρους και τις ειδικές και έκτακτες εισφορές να αυξάνονται. Η ανεργία έχει κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας και το δικαίωμα στην εργασία ξαφνικά έπαψε να είναι δικαίωμα για πολλούς από εμάς. Το μόνο όπλο του εργαζόμενου στην αυθαιρεσία του εργοδότη (ακόμα και αν αυτός είναι το κράτος) είναι η απεργία.

Μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις άρχισαν να λαμβάνουν χώρα κατά την βιομηχανική επανάσταση. Τότε η απεργία τέθηκε εκτός νόμου. Αργότερα στα τέλη του 19ου -αρχές 20ου αιώνα τα περισσότερα δυτικά κράτη νομιμοποίησαν το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία. Άλλωστε ποιο άλλο όπλο έχει ο εργαζόμενος;

Πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι η απεργία μπορεί να κριθεί από το δικαστήριο "παράνομη και καταχρηστική" δηλαδή το δικαστήριο κρίνει ότι η άσκηση της απεργίας υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Για να κριθεί αν μία απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική σταθμίζονται τα συμφέροντα των απεργών και του εργοδότη (;;;) καθώς και η ζημιά που προκαλεί η απεργία στο κοινωνικό σύνολο.

Η απεργία όμως από τη φύση της προκαλεί ζημιά στο κοινωνικό σύνολο, καθώς παύει οποιαδήποτε δραστηριότητα στο χώρο της δραστηριότητας των απεργών. Βλάπτονται δε άμεσα και τα συμφέροντα του εργοδότη. Αλλά αυτή δεν είναι η ουσία της απεργίας; Γιατί αν δεν βλαφτούν τα συμφέροντα του εργοδότη και δεν υπάρξει αγανάκτηση της κοινωνίας πως θα ασκήσουν πίεση οι απεργοί;

Ναι, είναι γεγονός ότι η Αθηναίοι πολίτες έχουμε ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ τις τελευταίες ημέρες από την απεργία των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Το μποτιλιάρισμα και το χάος που επικρατεί στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι απίστευτο. Οι εργατοώρες που χάνονται προσπαθώντας να φτάσουμε στην εργασία μας είναι πολλές. Ποιο άλλο όπλο όμως έχει ο εργαζόμενος. Και αρκεί αυτό για να κηρύξεις μία απεργία παράνομη και καταχρηστική; Και αν αφαιρέσεις αυτό το όπλο από τον εργαζόμενο ποιο άλλο όπλο του δίνεις; Θα πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ότι και ο απεργός βλάπτεται άμεσα και για να προβαίνει σε απεργία μεγάλης διάρκειας παλεύει για σημαντικά δικαιώματα (αφού κατά την διάρκεια της απεργίας δεν πληρώνεται). Και ας μην ξεχνάμε πόσες σημαντικές κατακτήσεις στα εργασιακά δικαιώματα έγιναν εξαιτίας των απεργιών (Η απεργία των ραφτρών της FORD στο Ντάγκεναμ το 1968 οδήγησε στην εξομοίωση των μισθών ανδρών και γυναικών).

Η απεργία είναι η πίεση προκειμένου απεργοί και εργοδότης να έρθουν σε έναν συμβιβασμό προκειμένου να προστατευθούν τα δικαιώματα και των δύο.

Από την υπαγωγή της χώρας μας στου μηχανισμούς στήριξης του ΔΝΤ και μετά είδαμε πολλές απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι περισσότερες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μάλλον γι' αυτό όλοι απογοητευτήκαμε και σταματήσαμε τις κινητοποιήσεις (τελευταία γενική απεργία έγινε στις 19.10.2011). Αποδεχόμαστε την μοίρα μας χωρίς καμία αντίσταση. Οι όποιες απεργίες έχουν μικρή χρονική διάρκεια και μάλλον έχουν περισσότερο χαρακτήρα συμβολικό παρά ουσιαστικό. Σε χρόνια δύσκολα που ο μέσος Έλληνας πολίτης παλεύει απλά και μόνο για να επιβιώσει κανείς δεν παλεύει για να αλλάξει την κατάσταση. Γιατί; Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση κωφεύει σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις, σαν άλλη Θάτσερ (βλ. απεργιακές κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων στην Μ.Βρετανία το 1984). Αρκεί αυτό για να μας σταματήσει;

Το άρθρο 23 του Συντάγματος ρητά ορίζει ότι η απεργία αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων και ότι οι όποιοι περιορισμοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησης του. 

Κανείς δεν μπορεί να καταργεί το δικαίωμα του εργαζομένου στην απεργία.

ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ

Έχει ένα μήνα περίπου τώρα που ταλανιζόμαστε με την υπόθεση της "λίστας Λαγκάρντ" όπως έγινε γνωστή, δηλαδή με την λίστα περίπου 2.000 Ελλήνων που διατηρούν καταθέσεις στην Τράπεζα HSBC της Ελβετίας. Καλούμαστε καθημερινά λοιπόν να ανακαλύψουμε τη διαδρομή της λίστας από το καλοκαίρι του 2010 που παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012. Και τώρα αρχίσαμε και πάλι να ακούμε για "κάλπες" "προανακριτικές" κ.λπ.

Τα σοβαρά νομικά θέματα που ανακύπτουν στην υπόθεση αυτή είναι πολλά. Κατ' αρχήν πολλοί νομικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι η λίστα είναι προϊόν υποκλοπής, παραβαίνει το νόμο περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων και συνεπώς δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να "σταθεί" σε δικαστήριο. 

Ο πολιτικός κόσμος όμως σήμερα και κατά συνέπεια και οι πολίτες έχουν σταθεί σε άλλα θέματα. Πόσες κάλπες θα στηθούν; Με πόσα ψηφοδέλτια θα ψηφίσουμε; Τι ακριβώς όμως ψηφίζεται σήμερα; 

Σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος μόνο η Βουλή έχει αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Σύμφωνα επίσης με το Σύνταγμα πρώτα υποβάλλεται από 30 τουλάχιστον βουλευτές πρόταση για άσκηση δίωξης. Κατόπιν η Βουλή με απόφαση που λαμβάνεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών συγκροτείται ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης. Αφού συσταθεί προκαταρτική, διενεργεί την προκαταρτική εξέταση και το πόρισμα της εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής η οποία με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Αν ασκηθεί δίωξη τότε η υπόθεση εκδικάζεται σε πρώτο και τελευταίο βαθμό στο Ειδικό Δικαστήριο. Σημειώνεται ότι από το 1847 μέχρι σήμερα έχουν παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο 16 υποθέσεις και έχουν επιβληθεί ποινές στις 5. Τελευταία παραπομπή έγινε το 1994.

Το κύριο αδίκημα για το οποίο γίνεται η ψηφοφορία σήμερα είναι για το αδίκημα της νόθευσης δημοσίου εγγράφου. Αν κριθεί και αποδειχθεί ότι έγινε νόθευση (αλλά και από ποιον έγινε η νόθευση αυτή) το επόμενο ερώτημα είναι αν η νόθευση αυτή έγινε στα πλαίσια και κατά την άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων (αν όχι αρμόδια είναι τα ποινικά δικαστήρια). Επίσης άλλο θέμα είναι κατά πόσο έχει παραγραφεί το αδίκημα (Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την ανωτέρω αρμοδιότητα της για την άσκηση ποινικής δίωξης μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος). 

Προφανές ότι ο δρόμος είναι μακρύς για να δούμε αν θα αποδοθούν ευθύνες και σε ποιον και να θα παραπεμφθεί κανείς στο Ειδικό Δικαστήριο.

Πάντως δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι το όλο θέμα διογκώθηκε τις ημέρες που αναμενόταν η ψήφιση του φορολογικού νομοσχεδίου το οποίο ενώ είναι άκρως επιβαρυντικό και δυσβάστακτο για όλους μας ψηφίστηκε αναίμακτα στις 11.1.2013.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ

Στις μέρες μας ακούω όλο και πιο συχνά την έκφραση : "Μα δεν υπάρχει δικαιοσύνη;". Και αναρωτιέμαι υπάρχει άραγε και για ποιους; Δέκα χρόνια ασκώ μάχιμη δικηγορία και πραγματικά δεν προλαβαίνω τις αλλαγές των νόμων. Κάθε μέρα μέσα από τα blog των δικηγόρων αναρωτιόμαστε ποιες διατάξεις έχουν αλλάξει και πότε θα βγει διευκρινιστική εγκύκλιος του οικείου Υπουργείου. Γιατί δεν φτάνει που οι νόμοι αλλάζουν σχεδόν καθημερινά, είναι και τόσο κακογραμμένοι που πάντα χρειάζεται μία διευκρινιστική εγκύκλιος, μπας και βγάλουμε άκρη.

Τα κύρια προβλήματα της δικαιοσύνης: α) Πολυνομία: Για να βρεις τι ισχύει σε κάθε περίπτωση πρέπει να δεις τουλάχιστον δέκα νομοθετήματα, από τα οποία το ένα καταργεί το άλλο. Μάλιστα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να γράψουν τι καταργείται και τι αλλάζει αλλά αρκούνται στο "Καταργείται το άρθρο 5 παρ.2 του ν.τάδε". Άντε τώρα εσύ να ανακαλύψεις τι καταργείται και τι ισχύει β) Κακοδιατύπωση των νόμων: Δεν υπάρχει νόμος που να είναι ξεκάθαρος και άμεσα κατανοητός. Όλοι χρειάζονται εγκυκλίους διευκρινιστικές και διευκρινιστικές των διευκρινιστικών. γ) Δεν υπάρχει ασφάλεια δικαίου: Όταν με ρωτούν για μία υπόθεση αρκούμαι να πω "με βάση ότι ισχύει σήμερα γιατί αύριο ποιος ξέρει". Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας  (νομοθέτημα βασικό που καθορίζει την διαδικασία των αστικών δικαστηρίων) έχει αλλάξει 4 φορές τον τελευταίο χρόνο. Κάθε μέρα πηγαίνω στα Δικαστήρια με την σκέψη "να δούμε τι έχει αλλάξει σήμερα". δ) Ατιμωρησία  Η Ελληνική Δικαιοσύνη ευνοεί τους κακοπληρωτές και τους απατεώνες. Όλοι γνωρίζουμε για την ατιμωρησία που υπάρχει (από τους πολιτικούς μέχρι τους απλούς πολίτες). Έτσι όμως η δικαιοσύνη έχει χάσει και τον προληπτικό της χαρακτήρα. Αφού ξέρουμε ότι κανείς δεν τιμωρείται τίποτα δεν μας εμποδίζει να μην φερόμαστε και σύννομα. ε) Κόστος: Τα έξοδα που πρέπει ο πολίτης να ξοδέψει για να "βρει το δίκιο του" είναι υπέρ του δέοντος. Για παράδειγμα εάν ένας έμπορος σφραγίσει μία επιταγή για να καταθέσει την μήνυση θέλει παράβολα μόνο αξίας 200 €!!! Χώρια το δικαστικό ένσημο που έχει ανέβει στα ύψη. στ) Αργοπορία στα όρια της κακοδικίας: Και δεν ξεχνώ την αργή απονομή της δικαιοσύνης. Σε μερικές περιπτώσεις πέρνουμε δικάσιμο για το 2018!!!! Χώρια το πόσες φορές θα αναβληθεί η υπόθεση λόγω απεργιών, αποχής δικηγόρων, ωραρίου των δικαστηρίων. Ώρες ατελείωτες στα δικαστήρια για να πάρεις αναβολή λόγω ωραρίου. Και χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρούνται (χάνοντας και τα μεροκάματα τους) χωρίς να βρίσκουν το δίκιο τους.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει: Η δικαιοσύνη πρέπει να στηθεί εξ αρχής. Πρέπει να είναι άμεση (γρήγορες διαδικασίες), χωρίς γραφειοκρατία, με γρήγορες και ορθές αποφάσεις. Τα έξοδα πρέπει να επιβάλλονται εκ των υστέρων στον ηττηθέντα διάδικο και να του καταλογίζονται στην εφορία. Γιατί να πρέπει να κάνεις δικαστήριο για ένα συναινετικό διαζύγιο ή για ένα σωματείο;  Πρέπει να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Πρέπει να επιβάλλονται ποινές οι οποίες να εφαρμόζονται (δεν είναι απαραίτητη για όλα τα αδικήματα η ποινή φυλάκισης, υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως η κοινωνική εργασία κ.λπ.). Και το βασικότερο οι νόμοι πρέπει να έχουν ένα minimum ισχύος. Δεν μπορεί να τροποποιούνται ανά εξάμηνο (και αυτό ισχύει για όλα τα νομοθετήματα, όπως για το φορολογικό). Πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης τι δεν μπορεί να πράξει, πως διώκεται και τη ποινή θα του επιβληθεί.

Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα στη Δικαιοσύνη. Απλά χρειάζονται καίριες και ριζικές αλλαγές από ανθρώπους που έχουν ξέρουν πως "λειτουργεί" (ορθότερα δυσλειτουργεί σήμερα) από ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα εκ των έσω. 

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΙΝΗΜΑ Ή "ΑΝΔΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ";

Το κίνημα των καταλήψεων ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Ολλανδία. Ήταν αρχικά μία πρακτική λύση στο πρόβλημα στέγασης πολλών ατόμων. Στην Ελλάδα οι πρώτες καταλήψεις έλαβαν χώρα το 1981. Σήμερα και μετά από 32 χρόνια το θέμα της εκκένωσης των καταλήψεων έλαβε -εν μέσω "οικονομικής κρίσης"- τεράστιες διαστάσεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις κατακλύζουν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εκκενώσουν διάφορα κτίρια τα οποία τελούν υπό κατάληψη και να εμποδίσουν την επανακατάληψή τους.
Γιατί ήταν τόσο κρίσιμο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να εκκενωθούν τα κτίρια αυτά; Γιατί παρουσιάζονται σαν στέγη "τρομοκρατών" και "άνδρα εγκληματικότητας";
Τα κτίρια που ως επί το πλείστον τελούν υπό κατάληψη ανήκουν στο Δημόσιο. Πρόκειται για κτίρια τα οποία εδώ και χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη και την μοίρα τους. Κτίρια τα οποία το Δημόσιο δεν μπορεί να αξιοποιήσει ή να συντηρήσει (λόγω των διαλυμένων μηχανισμών του).
Κατά τους "ενοίκους" των κτιρίων αυτών, πρόκειται για χώρους αυτοδιαχείρισης, για πολιτιστικά στέκια. Σε κάποια από αυτά λειτουργούν χώροι συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων, χώροι για παιδιά κ.λπ. Κάποια από αυτά λειτουργούν με κοινό ταμείο.
Οι περίοικοι αναφέρουν ότι οι καταλήψεις ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Αντίθετα δηλώνουν ότι οι "ένοικοι" τους φροντίζουν τα κτίρια αυτά (τα οποία διαφορετικά θα ήταν εστίες μολύνσεων, όπως το παλιό κτίριο του Εφετείου στην Σωκράτους) , τα διατηρούν και τα συντηρούν σε πολύ κατάσταση, ότι δεν ενοχλούν.
Το θέμα θα μπορούσε να λυθεί με πολλούς άλλους τρόπους. Σημειώνω ότι στην Γαλλία κάποιες καταλήψεις πληρώνουν ένα μικρό (συμβολικό) ενοίκιο στους ιδιοκτήτες των κτιρίων.
Ποια είναι η πολιτική λοιπόν που ώθησε ΣΗΜΕΡΑ στην εκκένωση των κτιρίων και ποιοι οι βαθύτεροι λόγοι; Ποιους και γιατί ενοχλεί τόσο πολύ η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Ποιους και γιατί ενοχλεί η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ για την ζωή; Ποιους και γιατί ενοχλούν οι άνθρωποι που αποφάσισαν να ζήσουν μακριά από την "ελεύθερη αγορά";
Και τελικά μήπως οι εκκενώσεις έγιναν προκειμένου να αποφευχθεί η μαζικότητα τέτοιου είδους κινητοποιήσεων οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία τελείως διαφορετική άποψη για την ζωή μακριά από τα Μνημόνια;

Το «μοντέλο της Proton Bank [PRBr.AT]  » φαίνεται να επιλέγεται τελικά για τοΤαχυδρομικό Ταμιευτήριο καθώς, κατά τη σημερινή καταληκτική ημερομηνία για την κατάθεση πρότασης, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι χθες το βράδυ φαίνεται να μην είχε αποφασιστεί η κατάθεση δεσμευτικής προσφοράς στο Ταμείο, καθώς η πρόθεση συμμετοχής των τεσσάρων υποψηφίων, την οποία εκδήλωσαν πριν από μία εβδομάδα, μάλλον δεν είναι αυτή που θα ήθελε η κυβέρνηση. Μάλιστα, πληροφορίες φέρουν το ΤΧΣ να έχει ήδη αποφασίσει να μη δεχτεί προσφορές που δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες του και να έχει προκρίνει τη λύση του σπασίματος της επίμαχης τράπεζας σε «καλή» και «κακή».

Για κάθε υποψήφιο, το να μην καταθέσει προσφορά, αποτελεί απόφαση που επηρεάζεται από διαφορετικούς λόγους. Από την πλευρά της η Εθνική, -ζήτησε παράταση η οποία δεν δόθηκε- συζήτησε το συγκεκριμένο θέμα σε χθεσινή συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου και, αν και δεν υπάρχει σχετική πληροφόρηση, φαίνεται πως μάλλον ο όμιλος επιβεβαίωσε την πρόθεση να μη συμμετέχει, εφόσον προέχει η διαδικασία της δημόσιας προσφοράς της Eurobank [EFGr.AT]  . Ανάλογη στάση φαίνεται ότι θα τηρήσει και η Eurobank.

Από την άλλη πλευρά, το αρχικά ισχυρό ενδιαφέρον της Alpha φαίνεται ότι «πάγωσε», λόγω της παραμέτρου των 3.620 εργαζομένων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Βέβαια, όλα αυτά μένουν να επιβεβαιωθούν, καθώς μέχρι και σήμερα το πρωί στις 10:00 οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να καταθέσουν την πρότασή τους.

Αν, λοιπόν, σήμερα δεν υπάρχει και επίσημα προσφορά αποδεκτή για το ΤΤ τότε το ίδρυμα θα σπάσει σε «καλό» και «κακό» κομμάτι και το πρώτο, το οποίο θα κρατήσει τα στοιχεία του υγιούς ενεργητικού, θα μετεξελιχθεί σε αυτόνομη τράπεζα. Βέβαια, και η διάρκεια του συγκεκριμένου ιδρύματος θα είναι βραχεία, καθώς, σύμφωνα με τα όσα επιτάσσει το μνημόνιο, αυτού του είδους τα τραπεζικά ιδρύματα έχουν χαρακτήρα μεταβατικό και, μέχρι τον Ιούνιο, το «Νέο ΤΤ» θα πρέπει να έχει πωληθεί.

Ετσι και το θέμα για τη διαφύλαξη ή όχι των θέσεων εργασίας θα είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να το διαχειριστεί το ΤΧΣ, το οποίο θα ελέγχει το Νέο Τ.Τ. και, επίσης, θα προσφέρει κεφάλαια για την ενίσχυσή του, αλλά και το funding gap που προκύπτει από το «κακό» τμήμα. Υπενθυμίζεται πως, μετά τη διάσπαση, το funding gap του Τ.Τ., που πρέπει να καλυφθεί, διαμορφώνεται σε 3,5 δισ. ευρώ και οι κεφαλαιακές ανάγκες για το υγιές μέρος στα 500 εκατ. ευρώ.

Εργαζόμενοι

Το θέμα των εργαζομένων, όπως έχει αναφερθεί, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ισχυρή παράμετρο για την εκδήλωση διαθέσεων εξαγοράς του ΤΤ και από την πλευρά των εργαζόμενων υπάρχουν σημαντικές αντιδράσεις με απεργιακές κινητοποιήσεις σήμερα και τη Δευτέρα. Χθες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, συναντήθηκε με αντιπροσωπεία του συλλόγου εργαζομένων του ιδρύματος, όπου τους διαβεβαίωσε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει όλες τις πρωτοβουλίες -σε συνεννόηση με την κυβέρνηση- και έχει διαμορφώσει το πλαίσιο που διασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την προοπτική του Τ.Τ. και των εργαζομένων του.

Από την πλευρά της, η γενική γραμματέας του ΚΚΕΑλέκα Παπαρήγα, μετά τη συνάντηση που είχε και εκείνη, τόνισε την αντίθεσή της με την κάθε μορφής ιδιωτικοποίηση του ΤΤ, ενώ ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, χαρακτήρισε την επιλογή της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδας ακατανόητη και εγκληματική.

Τέλος, από την πλευρά του, ο κ. Αντώνης Δεληχάτσιος, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στο Τ.Τ., τονίζει ότι το Ταμιευτήριο αποτελεί έναν τραπεζικό οργανισμό που δεν δημιούργησε ποτέ βάρος στον κρατικό προϋπολογισμό, και πάντα προσέφερε στην οικονομία και στην κοινωνία. Επαναλαμβάνει το αίτημα να παραμείνει το Τ.Τ. και να συνεχίζει να παίζει το ρόλο του ως αυτόνομο πιστωτικό ίδρυμα στη χώρα και να δημιουργηθεί τέταρτος πόλος στον τραπεζικό χώρο.

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2271375

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

Γεννήθηκα το 1979 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσα. Ασχολήθηκα από μικρή ηλικία με τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία με την αρωγή του πατέρα μου, ο οποίος είναι μουσικός. Με γαλούχησε με τις ιδέες της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της αγάπης για τον διάλογο. Φοίτησα για δύο χρονιές στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης (τότε νεοϊδρυθέν). Ακολούθως φοίτησα στο Βαρβάκειο Λύκειο από όπου και αποφοίτησα.

Το 1996 γράφηκα στο 1^ο έτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το ίδιο έτος γνώρισα και τον σύντροφο μου Αργύριο Κλούτσο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ασχολήθηκα αποσπασματικά με τις φοιτητικές παρατάξεις. Από το 1998 ξεκίνησα να εργάζομαι, αρχικά με σύμβαση ορισμένου χρόνου στον ΟΤΕ και από τον Φεβρουάριο του 1999 σε δικηγορικό γραφείο. Το 2000 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Τον Φεβρουάριο του 2001 επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με τον σύντροφο μου και ξεκίνησα να εργάζομαι ως ασκούμενη πλέον δικηγόρος. Γράφτηκα στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών το Φεβρουάριο του 2003 και έκτοτε ασκώ μάχιμη δικηγορία.

Πλην της μικρής διάρκειας ενασχόλησης μου με τις φοιτητικές παρατάξεις, ουδέποτε ασχολήθηκα ενεργά με οποιασδήποτε φύσης συνδικαλισμό ή πολιτικές παρατάξεις. Θεωρώ ότι αποτελώ χαρακτηριστικό δείγμα της πλέον «απολιτικ» γενιάς που έχει υπάρξει. Δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα κοινά, έδειχνα χαρακτηριστική άρνηση ενημέρωσης και πίστευα ότι όσα συμβαίνουν στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας απλά δεν με αφορούσαν. Μοναδικός μου σκοπός από το 2000 και μετά ήταν η γρήγορη επαγγελματική και οικονομική μου εξέλιξη με κάθε κόστος. Μοντέλο επιτυχίας ήταν η επαγγελματική επιτυχία, με πολλή και σκληρή δουλειά. Επιτυχημένος είναι μόνο αυτός που δουλεύει πολύ, δεν έχει προσωπική ζωή και ζει για να αγοράζει και να επιδεικνύει τις επιτυχίες του, είτε επαγγελματικές είτε οικονομικές. Το «αμερικανικό όνειρο» έδειχνε να είναι το μόνο που με ενδιέφερε: λεφτά, ωραίο και άνετο σπίτι, αυτοκίνητο πολυτελείας, ακριβά εστιατόρια κ.λ.π Ευτυχώς πάντοτε ο σύντροφος μου (με αριστερές καταβολές) φρόντιζε να μετριάζει την υπέρμετρη φιλοδοξία μου για επαγγελματική επιτυχία ώστε να διατηρούμε στην κοινή μας ζωή τα minimum μίας πραγματικά καλής ζωής (οικογένεια, σχέση, φίλοι κ.λπ.).

Το 2010 γεννήθηκαν και τα δύο μας παιδιά (δύο αγοράκια δίδυμα), ο Χρήστος και ο Γιάννης. Μα και η γέννηση τους δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει άμεσα τα σχέδια και τις προσδοκίες μου από τη ζωή. Συνέχισα να δουλεύω με «τρελούς ρυθμούς» προκειμένου να βγάλω όσα περισσότερα χρήματα. Έχασα τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, αφού η επαφή μου μαζί τους ήταν ελάχιστη.

Από τον Ιούνιο του 2010 φάνηκε να αλλάζει τη ζωή μου. Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα δρώμενα της χώρας. Μου φάνηκε η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξει κάτι. Τι, δεν γνώριζα ακόμα.

Σήμερα 2 ½ χρόνια έχω απλά βαρεθεί. Έχω βαρεθεί το κούφιο πολιτικό λόγο. Έχω βαρεθεί τους επαγγελματίες (και ανεπάγγελτους κατά τα άλλα) πολιτικούς. Έχω βαρεθεί την ατιμωρησία. Έχω βαρεθεί την πολυνομία. Έχω βαρεθεί την δυσχέρεια στην απονομή δικαιοσύνης. Έχω βαρεθεί την γραφειοκρατία. Έχω βαρεθεί τα σκάνδαλα. Έχω βαρεθεί τα ψέματα. Έχω βαρεθεί την αδιαφορία.

Σήμερα είναι η ώρα να ενωθούμε όλοι μαζί ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΌ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ. Γνωρίζουμε όλοι τι δεν πάει καλά. Είναι καιρός να συζητήσουμε και να βρούμε λύσεις για να κάνουμε τα πράγματα να πάνε καλά. Να πάνε καλά για όλους μας επιχειρηματίες, επαγγελματίες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, δημοσίους υπαλλήλους, αγρότες, κτηνοτρόφους κ.λπ. Για όλους χωρίς καμία διάκριση. Χωρίς φατρίες, χωρίς διαχωρισμούς.

Από αυτό το blog σας καλώ όλους μέσα από τον διάλογο να βρούμε λύσεις για να σωθεί η χώρα μας, για να σωθούμε και εμείς μαζί της. Χωρίς εξαρτήσεις από κανένα συμφέρον ημεδαπό ή αλλοδαπό.

Γιατί το θεμέλιο του πολιτεύματος μας είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ.2 του Συντάγματος).

Σταυρούλα Ζέρβα