Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ




Η θεωρία του Δόγματος του ΣΟΚ αποδίδεται στον Μίλτον Φρίντμαν, ένα Αμερικανό Οικονομολόγο , υπέρμαχο της οικονομικής ελευθερίας και ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγο.
Σύμφωνα λοιπόν με το Δόγμα του ΣΟΚ μία οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Σκοπός η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς με ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό του κράτους. Ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτέλεσμα της κρίσης κάνει τους πολίτες ανεκτικούς ή απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται. Το Δόγμα του ΣΟΚ εφαρμόστηκε κυρίως στην Νότια Αμερική (Χιλή επί δικτατορίας Πινοσέτ, Αργεντινή κ.λπ.). Βρήκε όμως υπέρμαχους και στις ΗΠΑ επί Προεδρίας Ρήγκαν αλλά και στη Μ.Βρετανία επί Πρωθυπουργίας Θάτσερ.
Η πολιτική του Ρήγκαν βασισμένη κυρίως στον περιορισμό του κράτους, οδήγησε τις ΗΠΑ σε μία περίοδο με μεγάλη οικονομική ύφεση. Οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Η αξία των μισθών πήρε την κατιούσα και η φτώχεια αυξήθηκε κατά 20%. Οι απόψεις του και η οικονομική πολιτική του αποδείχθηκαν καταστροφικές για την αμερικανική εργατική τάξη. Απαγόρευσε δε κάθε απεργία στον δημόσιο τομέα (με δηλώσεις του).
Άλλωστε και η πολιτική της Θάτσερ ήταν παρόμοια με αύξηση της φορολογίας, ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό του κράτους. Η ανεργία στην Μ. Βρετανία επί Θάτσερ διπλασιάστηκε και οι άνεργοι ξεπέρασαν τα 3,6 εκατομμύρια. Ακλόνητη η Σιδηρά Κυρία δεν "υπέκυψε" στα αιτήματα των ανθρακωρύχων οι οποίοι απήργησαν για ένα έτος . Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; 
Η κρίση χρέους στη χώρας μας και ο τρόπος διαχείρισης της δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο. Εφαρμόζεται και εδώ το Δόγμα του ΣΟΚ. Και έτσι απαντήθηκε και το ερώτημα: Γιατί δεν ενεργούμε; Γιατί δεν πράττουμε; Μα γιατί φοβόμαστε ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται!!!
Μα όμως τι χειρότερο; Με την ανεργία να αγγίζει το 27% και τους περισσότερους των Ελλήνων να παλεύουν για την επιβίωση έχουμε κάτι χειρότερο να φοβόμαστε;

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ


Τα τελευταία χρόνια όλοι μας έχουμε δει το εισόδημα μας να συρρικνώνεται, τους φόρους και τις ειδικές και έκτακτες εισφορές να αυξάνονται. Η ανεργία έχει κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας και το δικαίωμα στην εργασία ξαφνικά έπαψε να είναι δικαίωμα για πολλούς από εμάς. Το μόνο όπλο του εργαζόμενου στην αυθαιρεσία του εργοδότη (ακόμα και αν αυτός είναι το κράτος) είναι η απεργία.
Μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις άρχισαν να λαμβάνουν χώρα κατά την βιομηχανική επανάσταση. Τότε η απεργία τέθηκε εκτός νόμου. Αργότερα στα τέλη του 19ου -αρχές 20ου αιώνα τα περισσότερα δυτικά κράτη νομιμοποίησαν το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία. Άλλωστε ποιο άλλο όπλο έχει ο εργαζόμενος;
Πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι η απεργία μπορεί να κριθεί από το δικαστήριο "παράνομη και καταχρηστική" δηλαδή το δικαστήριο κρίνει ότι η άσκηση της απεργίας υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Για να κριθεί αν μία απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική σταθμίζονται τα συμφέροντα των απεργών και του εργοδότη (;;;) καθώς και η ζημιά που προκαλεί η απεργία στο κοινωνικό σύνολο.
Η απεργία όμως από τη φύση της προκαλεί ζημιά στο κοινωνικό σύνολο, καθώς παύει οποιαδήποτε δραστηριότητα στο χώρο της δραστηριότητας των απεργών. Βλάπτονται δε άμεσα και τα συμφέροντα του εργοδότη. Αλλά αυτή δεν είναι η ουσία της απεργίας; Γιατί αν δεν βλαφτούν τα συμφέροντα του εργοδότη και δεν υπάρξει αγανάκτηση της κοινωνίας πως θα ασκήσουν πίεση οι απεργοί;
Ναι, είναι γεγονός ότι η Αθηναίοι πολίτες έχουμε ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ τις τελευταίες ημέρες από την απεργία των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Το μποτιλιάρισμα και το χάος που επικρατεί στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι απίστευτο. Οι εργατοώρες που χάνονται προσπαθώντας να φτάσουμε στην εργασία μας είναι πολλές. Ποιο άλλο όπλο όμως έχει ο εργαζόμενος. Και αρκεί αυτό για να κηρύξεις μία απεργία παράνομη και καταχρηστική; Και αν αφαιρέσεις αυτό το όπλο από τον εργαζόμενο ποιο άλλο όπλο του δίνεις; Θα πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ότι και ο απεργός βλάπτεται άμεσα και για να προβαίνει σε απεργία μεγάλης διάρκειας παλεύει για σημαντικά δικαιώματα (αφού κατά την διάρκεια της απεργίας δεν πληρώνεται). Και ας μην ξεχνάμε πόσες σημαντικές κατακτήσεις στα εργασιακά δικαιώματα έγιναν εξαιτίας των απεργιών (Η απεργία των ραφτρών της FORD στο Ντάγκεναμ το 1968 οδήγησε στην εξομοίωση των μισθών ανδρών και γυναικών).
Η απεργία είναι η πίεση προκειμένου απεργοί και εργοδότης να έρθουν σε έναν συμβιβασμό προκειμένου να προστατευθούν τα δικαιώματα και των δύο.
Από την υπαγωγή της χώρας μας στου μηχανισμούς στήριξης του ΔΝΤ και μετά είδαμε πολλές απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι περισσότερες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μάλλον γι' αυτό όλοι απογοητευτήκαμε και σταματήσαμε τις κινητοποιήσεις (τελευταία γενική απεργία έγινε στις 19.10.2011). Αποδεχόμαστε την μοίρα μας χωρίς καμία αντίσταση. Οι όποιες απεργίες έχουν μικρή χρονική διάρκεια και μάλλον έχουν περισσότερο χαρακτήρα συμβολικό παρά ουσιαστικό. Σε χρόνια δύσκολα που ο μέσος Έλληνας πολίτης παλεύει απλά και μόνο για να επιβιώσει κανείς δεν παλεύει για να αλλάξει την κατάσταση. Γιατί; Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση κωφεύει σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις, σαν άλλη Θάτσερ (βλ. απεργιακές κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων στην Μ.Βρετανία το 1984). Αρκεί αυτό για να μας σταματήσει;
Το άρθρο 23 του Συντάγματος ρητά ορίζει ότι η απεργία αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων και ότι οι όποιοι περιορισμοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησης του. 
Κανείς δεν μπορεί να καταργεί το δικαίωμα του εργαζομένου στην απεργία.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ



Έχει ένα μήνα περίπου τώρα που ταλανιζόμαστε με την υπόθεση της "λίστας Λαγκάρντ" όπως έγινε γνωστή, δηλαδή με την λίστα περίπου 2.000 Ελλήνων που διατηρούν καταθέσεις στην Τράπεζα HSBC της Ελβετίας. Καλούμαστε καθημερινά λοιπόν να ανακαλύψουμε τη διαδρομή της λίστας από το καλοκαίρι του 2010 που παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012. Και τώρα αρχίσαμε και πάλι να ακούμε για "κάλπες" "προανακριτικές" κ.λπ.
Τα σοβαρά νομικά θέματα που ανακύπτουν στην υπόθεση αυτή είναι πολλά. Κατ' αρχήν πολλοί νομικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι η λίστα είναι προϊόν υποκλοπής, παραβαίνει το νόμο περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων και συνεπώς δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να "σταθεί" σε δικαστήριο. 
Ο πολιτικός κόσμος όμως σήμερα και κατά συνέπεια και οι πολίτες έχουν σταθεί σε άλλα θέματα. Πόσες κάλπες θα στηθούν; Με πόσα ψηφοδέλτια θα ψηφίσουμε; Τι ακριβώς όμως ψηφίζεται σήμερα; 
Σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος μόνο η Βουλή έχει αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Σύμφωνα επίσης με το Σύνταγμα πρώτα υποβάλλεται από 30 τουλάχιστον βουλευτές πρόταση για άσκηση δίωξης. Κατόπιν η Βουλή με απόφαση που λαμβάνεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών συγκροτείται ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης. Αφού συσταθεί προκαταρτική, διενεργεί την προκαταρτική εξέταση και το πόρισμα της εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής η οποία με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Αν ασκηθεί δίωξη τότε η υπόθεση εκδικάζεται σε πρώτο και τελευταίο βαθμό στο Ειδικό Δικαστήριο. Σημειώνεται ότι από το 1847 μέχρι σήμερα έχουν παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο 16 υποθέσεις και έχουν επιβληθεί ποινές στις 5. Τελευταία παραπομπή έγινε το 1994.
Το κύριο αδίκημα για το οποίο γίνεται η ψηφοφορία σήμερα είναι για το αδίκημα της νόθευσης δημοσίου εγγράφου. Αν κριθεί και αποδειχθεί ότι έγινε νόθευση (αλλά και από ποιον έγινε η νόθευση αυτή) το επόμενο ερώτημα είναι αν η νόθευση αυτή έγινε στα πλαίσια και κατά την άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων (αν όχι αρμόδια είναι τα ποινικά δικαστήρια). Επίσης άλλο θέμα είναι κατά πόσο έχει παραγραφεί το αδίκημα (Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την ανωτέρω αρμοδιότητα της για την άσκηση ποινικής δίωξης μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος). 
Προφανές ότι ο δρόμος είναι μακρύς για να δούμε αν θα αποδοθούν ευθύνες και σε ποιον και να θα παραπεμφθεί κανείς στο Ειδικό Δικαστήριο.
Πάντως δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι το όλο θέμα διογκώθηκε τις ημέρες που αναμενόταν η ψήφιση του φορολογικού νομοσχεδίου το οποίο ενώ είναι άκρως επιβαρυντικό και δυσβάστακτο για όλους μας ψηφίστηκε αναίμακτα στις 11.1.2013.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ


Στις μέρες μας ακούω όλο και πιο συχνά την έκφραση : "Μα δεν υπάρχει δικαιοσύνη;". Και αναρωτιέμαι υπάρχει άραγε και για ποιους; Δέκα χρόνια ασκώ μάχιμη δικηγορία και πραγματικά δεν προλαβαίνω τις αλλαγές των νόμων. Κάθε μέρα μέσα από τα blog των δικηγόρων αναρωτιόμαστε ποιες διατάξεις έχουν αλλάξει και πότε θα βγει διευκρινιστική εγκύκλιος του οικείου Υπουργείου. Γιατί δεν φτάνει που οι νόμοι αλλάζουν σχεδόν καθημερινά, είναι και τόσο κακογραμμένοι που πάντα χρειάζεται μία διευκρινιστική εγκύκλιος, μπας και βγάλουμε άκρη.
Τα κύρια προβλήματα της δικαιοσύνης: α) Πολυνομία: Για να βρεις τι ισχύει σε κάθε περίπτωση πρέπει να δεις τουλάχιστον δέκα νομοθετήματα, από τα οποία το ένα καταργεί το άλλο. Μάλιστα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να γράψουν τι καταργείται και τι αλλάζει αλλά αρκούνται στο "Καταργείται το άρθρο 5 παρ.2 του ν.τάδε". Άντε τώρα εσύ να ανακαλύψεις τι καταργείται και τι ισχύει β) Κακοδιατύπωση των νόμων: Δεν υπάρχει νόμος που να είναι ξεκάθαρος και άμεσα κατανοητός. Όλοι χρειάζονται εγκυκλίους διευκρινιστικές και διευκρινιστικές των διευκρινιστικών. γ) Δεν υπάρχει ασφάλεια δικαίου: Όταν με ρωτούν για μία υπόθεση αρκούμαι να πω "με βάση ότι ισχύει σήμερα γιατί αύριο ποιος ξέρει". Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας  (νομοθέτημα βασικό που καθορίζει την διαδικασία των αστικών δικαστηρίων) έχει αλλάξει 4 φορές τον τελευταίο χρόνο. Κάθε μέρα πηγαίνω στα Δικαστήρια με την σκέψη "να δούμε τι έχει αλλάξει σήμερα". δ) Ατιμωρησία  Η Ελληνική Δικαιοσύνη ευνοεί τους κακοπληρωτές και τους απατεώνες. Όλοι γνωρίζουμε για την ατιμωρησία που υπάρχει (από τους πολιτικούς μέχρι τους απλούς πολίτες). Έτσι όμως η δικαιοσύνη έχει χάσει και τον προληπτικό της χαρακτήρα. Αφού ξέρουμε ότι κανείς δεν τιμωρείται τίποτα δεν μας εμποδίζει να μην φερόμαστε και σύννομα. ε) Κόστος: Τα έξοδα που πρέπει ο πολίτης να ξοδέψει για να "βρει το δίκιο του" είναι υπέρ του δέοντος. Για παράδειγμα εάν ένας έμπορος σφραγίσει μία επιταγή για να καταθέσει την μήνυση θέλει παράβολα μόνο αξίας 200 €!!! Χώρια το δικαστικό ένσημο που έχει ανέβει στα ύψη. στ) Αργοπορία στα όρια της κακοδικίας: Και δεν ξεχνώ την αργή απονομή της δικαιοσύνης. Σε μερικές περιπτώσεις πέρνουμε δικάσιμο για το 2018!!!! Χώρια το πόσες φορές θα αναβληθεί η υπόθεση λόγω απεργιών, αποχής δικηγόρων, ωραρίου των δικαστηρίων. Ώρες ατελείωτες στα δικαστήρια για να πάρεις αναβολή λόγω ωραρίου. Και χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρούνται (χάνοντας και τα μεροκάματα τους) χωρίς να βρίσκουν το δίκιο τους.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει: Η δικαιοσύνη πρέπει να στηθεί εξ αρχής. Πρέπει να είναι άμεση (γρήγορες διαδικασίες), χωρίς γραφειοκρατία, με γρήγορες και ορθές αποφάσεις. Τα έξοδα πρέπει να επιβάλλονται εκ των υστέρων στον ηττηθέντα διάδικο και να του καταλογίζονται στην εφορία. Γιατί να πρέπει να κάνεις δικαστήριο για ένα συναινετικό διαζύγιο ή για ένα σωματείο;  Πρέπει να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Πρέπει να επιβάλλονται ποινές οι οποίες να εφαρμόζονται (δεν είναι απαραίτητη για όλα τα αδικήματα η ποινή φυλάκισης, υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως η κοινωνική εργασία κ.λπ.). Και το βασικότερο οι νόμοι πρέπει να έχουν ένα minimum ισχύος. Δεν μπορεί να τροποποιούνται ανά εξάμηνο (και αυτό ισχύει για όλα τα νομοθετήματα, όπως για το φορολογικό). Πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης τι δεν μπορεί να πράξει, πως διώκεται και τη ποινή θα του επιβληθεί.
Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα στη Δικαιοσύνη. Απλά χρειάζονται καίριες και ριζικές αλλαγές από ανθρώπους που έχουν ξέρουν πως "λειτουργεί" (ορθότερα δυσλειτουργεί σήμερα) από ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα εκ των έσω. 


Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΙΝΗΜΑ Ή "ΑΝΔΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ";




Το κίνημα των καταλήψεων ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Ολλανδία. Ήταν αρχικά μία πρακτική λύση στο πρόβλημα στέγασης πολλών ατόμων. Στην Ελλάδα οι πρώτες καταλήψεις έλαβαν χώρα το 1981. Σήμερα και μετά από 32 χρόνια το θέμα της εκκένωσης των καταλήψεων έλαβε -εν μέσω "οικονομικής κρίσης"- τεράστιες διαστάσεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις κατακλύζουν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εκκενώσουν διάφορα κτίρια τα οποία τελούν υπό κατάληψη και να εμποδίσουν την επανακατάληψή τους.
Γιατί ήταν τόσο κρίσιμο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να εκκενωθούν τα κτίρια αυτά; Γιατί παρουσιάζονται σαν στέγη "τρομοκρατών" και "άνδρα εγκληματικότητας";
Τα κτίρια που ως επί το πλείστον τελούν υπό κατάληψη ανήκουν στο Δημόσιο. Πρόκειται για κτίρια τα οποία εδώ και χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη και την μοίρα τους. Κτίρια τα οποία το Δημόσιο δεν μπορεί να αξιοποιήσει ή να συντηρήσει (λόγω των διαλυμένων μηχανισμών του).
Κατά τους "ενοίκους" των κτιρίων αυτών, πρόκειται για χώρους αυτοδιαχείρισης, για πολιτιστικά στέκια. Σε κάποια από αυτά λειτουργούν χώροι συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων, χώροι για παιδιά κ.λπ. Κάποια από αυτά λειτουργούν με κοινό ταμείο.
Οι περίοικοι αναφέρουν ότι οι καταλήψεις ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Αντίθετα δηλώνουν ότι οι "ένοικοι" τους φροντίζουν τα κτίρια αυτά (τα οποία διαφορετικά θα ήταν εστίες μολύνσεων, όπως το παλιό κτίριο του Εφετείου στην Σωκράτους) , τα διατηρούν και τα συντηρούν σε πολύ κατάσταση, ότι δεν ενοχλούν.
Το θέμα θα μπορούσε να λυθεί με πολλούς άλλους τρόπους. Σημειώνω ότι στην Γαλλία κάποιες καταλήψεις πληρώνουν ένα μικρό (συμβολικό) ενοίκιο στους ιδιοκτήτες των κτιρίων.
Ποια είναι η πολιτική λοιπόν που ώθησε ΣΗΜΕΡΑ στην εκκένωση των κτιρίων και ποιοι οι βαθύτεροι λόγοι; Ποιους και γιατί ενοχλεί τόσο πολύ η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Ποιους και γιατί ενοχλεί η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ για την ζωή; Ποιους και γιατί ενοχλούν οι άνθρωποι που αποφάσισαν να ζήσουν μακριά από την "ελεύθερη αγορά";
Και τελικά μήπως οι εκκενώσεις έγιναν προκειμένου να αποφευχθεί η μαζικότητα τέτοιου είδους κινητοποιήσεων οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία τελείως διαφορετική άποψη για την ζωή μακριά από τα Μνημόνια;

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Το «μοντέλο της Proton Bank [PRBr.AT] Σχετικά άρθρα » φαίνεται να επιλέγεται τελικά για τοΤαχυδρομικό Ταμιευτήριο καθώς, κατά τη σημερινή καταληκτική ημερομηνία για την κατάθεση πρότασης, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, μέχρι χθες το βράδυ φαίνεται να μην είχε αποφασιστεί η κατάθεση δεσμευτικής προσφοράς στο Ταμείο, καθώς η πρόθεση συμμετοχής των τεσσάρων υποψηφίων, την οποία εκδήλωσαν πριν από μία εβδομάδα, μάλλον δεν είναι αυτή που θα ήθελε η κυβέρνηση. Μάλιστα, πληροφορίες φέρουν το ΤΧΣ να έχει ήδη αποφασίσει να μη δεχτεί προσφορές που δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες του και να έχει προκρίνει τη λύση του σπασίματος της επίμαχης τράπεζας σε «καλή» και «κακή».
Για κάθε υποψήφιο, το να μην καταθέσει προσφορά, αποτελεί απόφαση που επηρεάζεται από διαφορετικούς λόγους. Από την πλευρά της η Εθνική, -ζήτησε παράταση η οποία δεν δόθηκε- συζήτησε το συγκεκριμένο θέμα σε χθεσινή συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου και, αν και δεν υπάρχει σχετική πληροφόρηση, φαίνεται πως μάλλον ο όμιλος επιβεβαίωσε την πρόθεση να μη συμμετέχει, εφόσον προέχει η διαδικασία της δημόσιας προσφοράς της Eurobank [EFGr.AT] Σχετικά άρθρα . Ανάλογη στάση φαίνεται ότι θα τηρήσει και η Eurobank.
Από την άλλη πλευρά, το αρχικά ισχυρό ενδιαφέρον της Alpha φαίνεται ότι «πάγωσε», λόγω της παραμέτρου των 3.620 εργαζομένων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Βέβαια, όλα αυτά μένουν να επιβεβαιωθούν, καθώς μέχρι και σήμερα το πρωί στις 10:00 οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να καταθέσουν την πρότασή τους.
Αν, λοιπόν, σήμερα δεν υπάρχει και επίσημα προσφορά αποδεκτή για το ΤΤ τότε το ίδρυμα θα σπάσει σε «καλό» και «κακό» κομμάτι και το πρώτο, το οποίο θα κρατήσει τα στοιχεία του υγιούς ενεργητικού, θα μετεξελιχθεί σε αυτόνομη τράπεζα. Βέβαια, και η διάρκεια του συγκεκριμένου ιδρύματος θα είναι βραχεία, καθώς, σύμφωνα με τα όσα επιτάσσει το μνημόνιο, αυτού του είδους τα τραπεζικά ιδρύματα έχουν χαρακτήρα μεταβατικό και, μέχρι τον Ιούνιο, το «Νέο ΤΤ» θα πρέπει να έχει πωληθεί.
Ετσι και το θέμα για τη διαφύλαξη ή όχι των θέσεων εργασίας θα είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να το διαχειριστεί το ΤΧΣ, το οποίο θα ελέγχει το Νέο Τ.Τ. και, επίσης, θα προσφέρει κεφάλαια για την ενίσχυσή του, αλλά και το funding gap που προκύπτει από το «κακό» τμήμα. Υπενθυμίζεται πως, μετά τη διάσπαση, το funding gap του Τ.Τ., που πρέπει να καλυφθεί, διαμορφώνεται σε 3,5 δισ. ευρώ και οι κεφαλαιακές ανάγκες για το υγιές μέρος στα 500 εκατ. ευρώ.
Εργαζόμενοι
Το θέμα των εργαζομένων, όπως έχει αναφερθεί, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ισχυρή παράμετρο για την εκδήλωση διαθέσεων εξαγοράς του ΤΤ και από την πλευρά των εργαζόμενων υπάρχουν σημαντικές αντιδράσεις με απεργιακές κινητοποιήσεις σήμερα και τη Δευτέρα. Χθες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, συναντήθηκε με αντιπροσωπεία του συλλόγου εργαζομένων του ιδρύματος, όπου τους διαβεβαίωσε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει όλες τις πρωτοβουλίες -σε συνεννόηση με την κυβέρνηση- και έχει διαμορφώσει το πλαίσιο που διασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την προοπτική του Τ.Τ. και των εργαζομένων του.
Από την πλευρά της, η γενική γραμματέας του ΚΚΕΑλέκα Παπαρήγα, μετά τη συνάντηση που είχε και εκείνη, τόνισε την αντίθεσή της με την κάθε μορφής ιδιωτικοποίηση του ΤΤ, ενώ ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, χαρακτήρισε την επιλογή της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδας ακατανόητη και εγκληματική.
Τέλος, από την πλευρά του, ο κ. Αντώνης Δεληχάτσιος, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στο Τ.Τ., τονίζει ότι το Ταμιευτήριο αποτελεί έναν τραπεζικό οργανισμό που δεν δημιούργησε ποτέ βάρος στον κρατικό προϋπολογισμό, και πάντα προσέφερε στην οικονομία και στην κοινωνία. Επαναλαμβάνει το αίτημα να παραμείνει το Τ.Τ. και να συνεχίζει να παίζει το ρόλο του ως αυτόνομο πιστωτικό ίδρυμα στη χώρα και να δημιουργηθεί τέταρτος πόλος στον τραπεζικό χώρο.
Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2271375

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ
Γεννήθηκα το 1979 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσα. Ασχολήθηκα από μικρή ηλικία με τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία με την αρωγή του πατέρα μου, ο οποίος είναι μουσικός. Με γαλούχησε με τις ιδέες της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της αγάπης για τον διάλογο. Φοίτησα για δύο χρονιές στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης (τότε νεοϊδρυθέν). Ακολούθως φοίτησα στο Βαρβάκειο Λύκειο από όπου και αποφοίτησα.
Το 1996 γράφηκα στο 1ο έτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το ίδιο έτος γνώρισα και τον σύντροφο μου Αργύριο Κλούτσο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ασχολήθηκα αποσπασματικά με τις φοιτητικές παρατάξεις. Από το 1998 ξεκίνησα να εργάζομαι, αρχικά με σύμβαση ορισμένου χρόνου στον ΟΤΕ και από τον Φεβρουάριο του 1999 σε δικηγορικό γραφείο. Το 2000 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Τον Φεβρουάριο του 2001 επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με τον σύντροφο μου και ξεκίνησα να εργάζομαι ως ασκούμενη πλέον δικηγόρος. Γράφτηκα στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών το Φεβρουάριο του 2003 και έκτοτε ασκώ μάχιμη δικηγορία.
Πλην της μικρής διάρκειας ενασχόλησης μου με τις φοιτητικές παρατάξεις, ουδέποτε ασχολήθηκα ενεργά με οποιασδήποτε φύσης συνδικαλισμό ή πολιτικές παρατάξεις. Θεωρώ ότι αποτελώ χαρακτηριστικό δείγμα της πλέον «απολιτικ» γενιάς που έχει υπάρξει. Δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα κοινά, έδειχνα χαρακτηριστική άρνηση ενημέρωσης και πίστευα ότι όσα συμβαίνουν στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας απλά δεν με αφορούσαν. Μοναδικός μου σκοπός από το 2000 και μετά ήταν η γρήγορη επαγγελματική και οικονομική μου εξέλιξη με κάθε κόστος. Μοντέλο επιτυχίας ήταν η επαγγελματική επιτυχία, με πολλή και σκληρή δουλειά. Επιτυχημένος είναι μόνο αυτός που δουλεύει πολύ, δεν έχει προσωπική ζωή και ζει για να αγοράζει και να επιδεικνύει τις επιτυχίες του, είτε επαγγελματικές είτε οικονομικές. Το «αμερικανικό όνειρο» έδειχνε να είναι το μόνο που με ενδιέφερε: λεφτά, ωραίο και άνετο σπίτι, αυτοκίνητο πολυτελείας, ακριβά εστιατόρια κ.λ.π Ευτυχώς πάντοτε ο σύντροφος μου (με αριστερές καταβολές) φρόντιζε να μετριάζει την υπέρμετρη φιλοδοξία μου για επαγγελματική επιτυχία ώστε να διατηρούμε στην κοινή μας ζωή τα minimum μίας πραγματικά καλής ζωής (οικογένεια, σχέση, φίλοι κ.λπ.).
Το 2010 γεννήθηκαν και τα δύο μας παιδιά (δύο αγοράκια δίδυμα), ο Χρήστος και ο Γιάννης. Μα και η γέννηση τους δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει άμεσα τα σχέδια και τις προσδοκίες μου από τη ζωή. Συνέχισα να δουλεύω με «τρελούς ρυθμούς» προκειμένου να βγάλω όσα περισσότερα χρήματα. Έχασα τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, αφού η επαφή μου μαζί τους ήταν ελάχιστη.
Από τον Ιούνιο του 2010 φάνηκε να αλλάζει τη ζωή μου. Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα δρώμενα της χώρας. Μου φάνηκε η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξει κάτι. Τι, δεν γνώριζα ακόμα.
Σήμερα 2 ½ χρόνια έχω απλά βαρεθεί. Έχω βαρεθεί το κούφιο πολιτικό λόγο. Έχω βαρεθεί τους επαγγελματίες (και ανεπάγγελτους κατά τα άλλα) πολιτικούς. Έχω βαρεθεί την ατιμωρησία. Έχω βαρεθεί την πολυνομία. Έχω βαρεθεί την δυσχέρεια στην απονομή δικαιοσύνης. Έχω βαρεθεί την γραφειοκρατία. Έχω βαρεθεί τα σκάνδαλα. Έχω βαρεθεί τα ψέματα. Έχω βαρεθεί την αδιαφορία.
Σήμερα είναι η ώρα να ενωθούμε όλοι μαζί ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΌ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ. Γνωρίζουμε όλοι τι δεν πάει καλά. Είναι καιρός να συζητήσουμε και να βρούμε λύσεις για να κάνουμε τα πράγματα να πάνε καλά. Να πάνε καλά για όλους μας επιχειρηματίες, επαγγελματίες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, δημοσίους υπαλλήλους, αγρότες, κτηνοτρόφους κ.λπ. Για όλους χωρίς καμία διάκριση. Χωρίς φατρίες, χωρίς διαχωρισμούς.
Από αυτό το blog σας καλώ όλους μέσα από τον διάλογο να βρούμε λύσεις για να σωθεί η χώρα μας, για να σωθούμε και εμείς μαζί της. Χωρίς εξαρτήσεις από κανένα συμφέρον ημεδαπό ή αλλοδαπό.
Γιατί το θεμέλιο του πολιτεύματος μας είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ.2 του Συντάγματος).

Σταυρούλα Ζέρβα