ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

Γεννήθηκα το 1979 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσα. Ασχολήθηκα από μικρή ηλικία με τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία με την αρωγή του πατέρα μου, ο οποίος είναι μουσικός. Με γαλούχησε με τις ιδέες της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της αγάπης για τον διάλογο. Φοίτησα για δύο χρονιές στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης (τότε νεοϊδρυθέν). Ακολούθως φοίτησα στο Βαρβάκειο Λύκειο από όπου και αποφοίτησα.

Το 1996 γράφηκα στο 1^ο έτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το ίδιο έτος γνώρισα και τον σύντροφο μου Αργύριο Κλούτσο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ασχολήθηκα αποσπασματικά με τις φοιτητικές παρατάξεις. Από το 1998 ξεκίνησα να εργάζομαι, αρχικά με σύμβαση ορισμένου χρόνου στον ΟΤΕ και από τον Φεβρουάριο του 1999 σε δικηγορικό γραφείο. Το 2000 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Τον Φεβρουάριο του 2001 επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με τον σύντροφο μου και ξεκίνησα να εργάζομαι ως ασκούμενη πλέον δικηγόρος. Γράφτηκα στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών το Φεβρουάριο του 2003 και έκτοτε ασκώ μάχιμη δικηγορία.

Πλην της μικρής διάρκειας ενασχόλησης μου με τις φοιτητικές παρατάξεις, ουδέποτε ασχολήθηκα ενεργά με οποιασδήποτε φύσης συνδικαλισμό ή πολιτικές παρατάξεις. Θεωρώ ότι αποτελώ χαρακτηριστικό δείγμα της πλέον «απολιτικ» γενιάς που έχει υπάρξει. Δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα κοινά, έδειχνα χαρακτηριστική άρνηση ενημέρωσης και πίστευα ότι όσα συμβαίνουν στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας απλά δεν με αφορούσαν. Μοναδικός μου σκοπός από το 2000 και μετά ήταν η γρήγορη επαγγελματική και οικονομική μου εξέλιξη με κάθε κόστος. Μοντέλο επιτυχίας ήταν η επαγγελματική επιτυχία, με πολλή και σκληρή δουλειά. Επιτυχημένος είναι μόνο αυτός που δουλεύει πολύ, δεν έχει προσωπική ζωή και ζει για να αγοράζει και να επιδεικνύει τις επιτυχίες του, είτε επαγγελματικές είτε οικονομικές. Το «αμερικανικό όνειρο» έδειχνε να είναι το μόνο που με ενδιέφερε: λεφτά, ωραίο και άνετο σπίτι, αυτοκίνητο πολυτελείας, ακριβά εστιατόρια κ.λ.π Ευτυχώς πάντοτε ο σύντροφος μου (με αριστερές καταβολές) φρόντιζε να μετριάζει την υπέρμετρη φιλοδοξία μου για επαγγελματική επιτυχία ώστε να διατηρούμε στην κοινή μας ζωή τα minimum μίας πραγματικά καλής ζωής (οικογένεια, σχέση, φίλοι κ.λπ.).

Το 2010 γεννήθηκαν και τα δύο μας παιδιά (δύο αγοράκια δίδυμα), ο Χρήστος και ο Γιάννης. Μα και η γέννηση τους δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει άμεσα τα σχέδια και τις προσδοκίες μου από τη ζωή. Συνέχισα να δουλεύω με «τρελούς ρυθμούς» προκειμένου να βγάλω όσα περισσότερα χρήματα. Έχασα τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, αφού η επαφή μου μαζί τους ήταν ελάχιστη.

Από τον Ιούνιο του 2010 φάνηκε να αλλάζει τη ζωή μου. Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα δρώμενα της χώρας. Μου φάνηκε η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξει κάτι. Τι, δεν γνώριζα ακόμα.

Σήμερα 2 ½ χρόνια έχω απλά βαρεθεί. Έχω βαρεθεί το κούφιο πολιτικό λόγο. Έχω βαρεθεί τους επαγγελματίες (και ανεπάγγελτους κατά τα άλλα) πολιτικούς. Έχω βαρεθεί την ατιμωρησία. Έχω βαρεθεί την πολυνομία. Έχω βαρεθεί την δυσχέρεια στην απονομή δικαιοσύνης. Έχω βαρεθεί την γραφειοκρατία. Έχω βαρεθεί τα σκάνδαλα. Έχω βαρεθεί τα ψέματα. Έχω βαρεθεί την αδιαφορία.

Σήμερα είναι η ώρα να ενωθούμε όλοι μαζί ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΌ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ. Γνωρίζουμε όλοι τι δεν πάει καλά. Είναι καιρός να συζητήσουμε και να βρούμε λύσεις για να κάνουμε τα πράγματα να πάνε καλά. Να πάνε καλά για όλους μας επιχειρηματίες, επαγγελματίες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, δημοσίους υπαλλήλους, αγρότες, κτηνοτρόφους κ.λπ. Για όλους χωρίς καμία διάκριση. Χωρίς φατρίες, χωρίς διαχωρισμούς.

Από αυτό το blog σας καλώ όλους μέσα από τον διάλογο να βρούμε λύσεις για να σωθεί η χώρα μας, για να σωθούμε και εμείς μαζί της. Χωρίς εξαρτήσεις από κανένα συμφέρον ημεδαπό ή αλλοδαπό.

Γιατί το θεμέλιο του πολιτεύματος μας είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρθρο 1 παρ.2 του Συντάγματος).

Σταυρούλα Ζέρβα