ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙΙ

Οι αλλαγές που έφερε το Μνημόνιο ΙΙΙ στα εργασιακά είναι σαρωτικές και όχι βέβαια προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Καταργήθηκαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν μετά από χρόνια αγώνων. Το όφελος είναι μεγάλο, κυρίως για τις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες καθώς οι ελληνικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να ασκούν δραστηριότητα στην χώρα δεν επωφελούνται από τις νομοθετικές ρυθμίσεις, μάλλον το ορθότερο είναι ότι δεν θέλουν να επωφεληθούν αφού έχουν καθημερινή και προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους τους. Και γι' αυτό οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις μαστίζονται από τα προβλήματα της κρίσης (κάθετη πτώση του τζίρου, αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις, αυξημένες ασφαλιστικές υποχρεώσεις κ.λπ.). 

Τι ισχύει λοιπόν μετά το Μνημόνιο ΙΙΙ:

1) Καταργούνται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Και τι σημαίνει αυτό: Τα εκάστοτε συνδικάτα και συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων διαπραγματεύονταν με την ένωση των εργοδοτών προκειμένου να ορίσουν τους κατώτατους μισθούς. Οι διαπραγματεύσεις ήταν πάντοτε σκληρές και συνήθως επιτυγχανόταν αύξηση του κατώτερου μισθού (συνήθως ανά διετία). Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καθορίζονταν και τα ειδικότερα θέματα των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή bonus, επιδόματα, άδειας κ.λπ., όλα προς όφελος του εργαζόμενου. Αν εργαζόμενοι και εργοδότες δεν συμφωνούσαν υπήρχε ο θεσμός της Διαιτησίας (κάτι σαν Δικαστήριο) το οποίο έλυνε τις διαφορές και καθόριζε τους όρους της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το Μνημόνιο κατάργησε  την Διαιτησία και ορίζει ότι σε περίπτωση που δεν συναφθεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν πειράζει θα ισχύει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή θα ισχύει η σύμβαση που ορίζει κατώτατο μισθό για τους νέους 510,95 €  και για τους υπόλοιπους 586,08 € (μεικτά έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε). Συνεπώς το Μνημόνιο κατάργησε τη δυνατότητα διαπραγματεύσεις των εργαζομένων και τους άφησε  έρμαιο των εργοδοτών. Πλέον ό,τι συμφωνηθεί θα συμφωνηθεί με ατομική σύμβαση εργασίας, δηλαδή με απευθείας διαπραγμάτευση όχι των ενώσεων αλλά του εργαζόμενου με τον εργοδότη. Και εδώ ο εργαζόμενος έχει τρομερές δυνατότητες διαπραγμάτευσης δηλαδή την εξής: ή υπογράφει τη νέα ατομική σύμβαση με τους όποιους όρους ή απολύεται. Και μετά άντε να βρεις δουλειά με 27% ανεργία!!!!

2) Δεν μας νοιάζει (όχι εμένα προσωπικά, το ΔΝΤ και την ελληνική -;;;- κυβέρνηση) πόσα χρόνια δουλεύεις. Ό,τι προϋπηρεσία συμπλήρωσες, συμπλήρωσες μέχρι 12.11.2012. Για να γίνει ποιο σαφές όσοι δουλεύουν στον ίδιο εργοδότη πάνω από 17 έτη, όταν και όποτε απολυθούν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης με βάση την προϋπηρεσία που συμπλήρωσαν στις 12.11.2012 (!!!!). Τα υπόλοιπα χρόνια απλά δεν λαμβάνονται υπ' όψη.

3) Καταργείται το επίδομα γάμου (ρώτησες κανένα όταν παντρεύτηκες;;;;)

4) Μειώθηκαν όλες οι αποζημιώσεις λόγω απόλυσης. Και όχι μόνο, ορίζεται και πλαφόν στο ποσό της αποζημίωσης. Δηλαδή αν είσαι πάνω από 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, παίρνεις 12 μισθούς αποζημίωσης (μισθός Χ 14 : 12) ενώ για τους υπόλοιπους μισθούς παίρνεις αποζημίωση με πλαφόν 2.000€ /μήνα (αν οι αποδοχές σου βγαίνουν 2.500 € το μήνα δεν πειράζει, εσύ θα αποζημιώθεις με 2.000 €)

Με τις υγείες μας λοιπόν!!!!!

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Όλοι θεωρούμε παράλογο αυτό που ισχύει στις μουσουλμανικές χώρες: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα του πατέρα και πηγαίνουν μαζί του, χωρίς καμία εξαίρεση. Στην Ελλάδα εν τοις πράγμασι ισχύει το αντίθετο: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα της μητέρας και διαμένουν  μαζί της. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων δέχεται ότι μόνο η μητέρα είναι κατάλληλη να ασκεί την επιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο, περιορίζοντας τον πατέρα στο ρόλο του επισκέπτη και του σπόνσορα, καθώς του αναγνωρίζεται μόνο το δικαίωμα της επικοινωνίας του με τα παιδιά του αλλά και υποχρέωση του να καταβάλει διατροφή για αυτά. 

Η ρύθμιση του άρθρου 1513 του ΑΚ ορίζει ότι η γονική μέριμνα (επιμέλεια) μπορεί να ανατεθεί και στους δύο γονείς μόνο αν αυτοί συμφωνούν ενώ ορίζει ότι το Δικαστήριο μπορεί να κατανείμει την άσκηση της μεταξύ των γονέων. Στην πράξη η επιμέλεια ανατίθεται πάντα στην μητέρα, η οποία θεωρείται η κατάλληλη για την άσκηση της (ο πατέρας είναι ακατάλληλος εκ προοιμίου;).

Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις ενός διαζυγίου στην εν γένει ψυχοσύνθεση των παιδιών, το ορθότερο κρίνεται η κοινή επιμέλεια των παιδιών. Τούτο δε διαλαμβάνεται όχι μόνο σαν δικαίωμα αλλά και σαν καθήκον. Και οι δύο γονείς ήτοι και ο πατέρας, θα πρέπει να είναι πάντοτε παρών στη ζωή των παιδιών, αυτό είναι ένα δεδομένο. Η απουσία οποιουδήποτε εκ των γονέων (συνήθως του πατέρα)  από τη ζωή των παιδιών ή η όποια άσχημη εικόνα δημιουργηθεί σ’ αυτά από την μητέρα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών. Για το καλό του θα πρέπει και οι δύο γονείς να αναλαμβάνουν την επιμέλεια μετά το διαζύγιο. 

Όμως όταν κάποιος δικηγόρος τολμα να αναφέρει την φράση "κοινή επιμέλεια" στο Δικαστήριο, οι Δικαστές τον κοιτούν καλά καλά, απατώντας του "αυτά δεν γίνονται, θα γίνουν μπαλάκι τα παιδιά;". Δηλαδή κατά τον σύγχρονο Έλληνα δικαστή (ή τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία αυτών) τα παιδιά μετά το διαζύγιο θα πρέπει να μένουν με την μητέρα αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να "μην γίνουν μπαλάκι" αδιαφορώντας για τη σχέση που θα πρέπει να κτίσουν με τον πατέρα τους.  

Τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίσουν το διαζύγιο από την αλλαγή των σχέσεων με τους γονείς τους. Ωραία οι γονείς δεν τα πήγαν καλά και αποφάσισαν να χωρίσουν. Πλην όμως η σχέση με τον πατέρα πρέπει να είναι το ίδιο ουσιαστική, όπως και πριν., Και τέτοια σχέση δεν μπορεί να διατηρηθεί με την τυπική επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Ο πατέρας είναι απαραίτητο να είναι παρών σε όλες τις δραστηριότητες και ανάγκες του παιδιού του. Θα πρέπει να συναποφασίζει τα της επιμέλειας (σε ποιο σχολείο θα πάει, τι μαθήματα θα παρακολουθήσει, τι εξωσχολικές δραστηριότητες θα κάνει). Με ποιο γνώμονα μόνο η μητέρα είναι ικανή για να αποφασίσει γι' αυτά. Και αφού αποφασίσει από μόνη της, απλά καλεί τον πατέρα να καταβάλει το μερίδιο του στις δαπάνες.

Η ανάγκη για αλλά της νοοτροπίας μας, τόσο της δικής μας όσο και των Δικαστηρίων, αλλά και η ανάγκη συμπλήρωσης των σχετικών διατάξεων του νόμου είναι άμεση, αφού μόνο μέσα από την επιλογή της κοινής επιμέλειας μπορούμε να μειώσουμε τις ψυχοσυναισθηματικές συνέπειες που έχει ένα διαζύγιο στα παιδιά μας. 

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η σημερινή γιορτή, από πολλούς παρεξηγημένη, θεωρείται στις μέρες μας ως μία καθαρά εμπορική γιορτή, μία ευκαιρία για τις γυναίκες για να βγούμε μόνες μας, μία ευκαιρία για να μας προσφέρουν λουλούδια και να μας πουν χρόνια πολλά. Δηλαδή μία ευκαιρία για τα μπαρ και τα εστιατόρια  να έχουν αυξημένη κίνηση (προσφέρονται ειδικές τιμές στις "εορτάζουσες" γυναίκες) και μία ευκαιρία για τα ανθοπωλεία και λοιπά εμπορικά καταστήματα να έχουν αυξημένο τζίρο. Επίσης για πολλές από εμάς είναι μία ευκαιρία (ίσως η μοναδική μέσα στο έτος) που οι σύζυγοι θα επιληφθούν τα των παιδιών και θα μπορέσουν αναπόσπαστες να διασκεδάσουμε με τις φίλες μας. Ίσως η μόνη μέρα του χρόνου που σε πολλές από εμάς θα "επιτραπεί" να βγούμε έξω από το σπίτι μόνες μας!

Ποιο είναι όμως το νόημα της σημερινής ημέρας;

Όλοι και κυρίως εμείς οι γυναίκες έχουμε ξεχάσει τους αγώνες που έγιναν προκειμένου σήμερα να απολαμβάνουμε βασικά κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα. Στις 8 Μαρτίου 1857 οι κλωστοϋφάντρες της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν σε μία πρωτοφανή για την εποχή κίνηση διεκδικώντας ίσα δικαιώματα στο ωράριο και τη μισθοδοσία με τους άντρες εργαζόμενους. Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλοί αγώνες (δεν έλειψαν άλλωστε και τα θύματα) προκειμένου να κατακτηθούν αυτονόητα δικαίωμα του ανθρώπου  τα οποία δεν αναγνωριζόντουσαν στις γυναίκες επί αιώνες, όπως το δικαίωμα της ψήφου, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι γενικότερα, το δικαίωμα στη μόρφωση, στην παιδεία και στην εργασία (με ίδιες απολαβές και ωράρια με τις "προνομιούχους" άντρες).
Το αρχικό κίνημα που διαμορφώθηκε στα τέλη του 19ου -αρχές του 20ου αιώνα απαιτούσε τα ανωτέρω δικαιώματα. Σήμερα και από τις αρχές του 1990 το κίνημα έχει διαμορφωθεί με διαφορετικά πλέον αιτήματα. Αμφισβητούμε τα θεμέλια της σύγχρονης πατριαρχικής οικογένειας. Πολύ συχνά σε συζητήσεις μας, γυναίκες μου αναφέρουν ότι τελικά τίποτα δεν κερδήθηκε αφού η σύγχρονή γυναίκα καλείται να τα βγάλει πέρα όχι μόνο με το σπίτι, τα παιδιά και τον σύζυγο αλλά και με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Και κατά συνέπεια μόνο επιβάρυνση της έφερε το κίνημα και όχι κάποιο κέρδος.
Τα πράγματα βέβαια είναι τελείως διαφορετικά. Βέβαια ακόμη υπάρχουν πολλοί αγώνες για να κερδηθούν  Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπίας μας από τη βάση. Δεν είμαστε όμοιες με τους άντρες. Άλλωστε πως θα μπορούσαμε; Κανείς δεν είναι όμοιος με τον άλλο. Και εδώ θα μπορούσε να υπάρξει παρεξήγηση της λέξης ισότητα. Κάθε άνθρωπος (άνδρας ή γυναίκα) πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες του, ανεξαρτήτως του φύλου του. Αυτό όμως θα πρέπει να ξεκινήσει μέσα από την οικογένεια. Οι ίδιες έχουμε μεγάλη ευθύνη από το πόσο διαφορετικά μεγαλώνουμε τους γιους μας από τις κόρες μας με κριτήριο το φύλο τους και όχι τις ικανότητες τους. Τα taboo στην ανατροφή των παιδιών καλά κρατούν!!!
Η κοινωνία δεν πρέπει να αναχθεί άλλο να είναι πατριαρχική. Καθένας μας πρέπει να συνεισφέρει τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικογένεια ανάλογα με τις δυνάμεις του και τις ικανότητες του και όχι ανάλογα με το φύλλο, σε κάθε έκφανση των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτικών υποχρεώσεων. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη προκειμένου να σταματήσει η δυσμενής διάκριση εις βάρος των γυναικών.
Στη μνήμη των γυναικών που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται μέχρι σήμερα για μία πιο δίκαιη κοινωνία, ας κάνουμε όλοι μας σήμερα κάτι διαφορετικά με σκοπό να αλλάξουμε έστω και λίγο τις ζωές μας. Ίσως ο αντίκτυπος να είναι μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ

Έφυγε χθες το βράδυ το Ούγκο Τσάβες, μία μεγάλη προσωπικότητα, αμφιλεγόμενη κατά πολλούς.

Πρόεδρος της Βενεζουέλας εκλεγμένος 3 φορές και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά  ο Ούγκο Τσάβες "τάραξε" τα πολιτικά νερά της Λατινικής Αμερικής (και όχι μόνο) με μία σειρά μεταρρυθμίσεων που στόχευαν κυρίως στην ανακούφιση των φτωχών, των απόρων και των αστέγων. 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι με την πρώτη του εκλογή τον Δεκέμβριο του 1998, τερματίστηκε ο δικομματισμός στη Βενεζουέλα, που κρατούσε για 40 χρόνια.

Προσπάθησε να φέρει τέτοιες κοινωνικές αλλαγές που σε άλλα κράτη θα φαίνονταν ουτοπικές. Προέβη σε αναδιανομή της γης , πρόσφερε στέγαση, μόρφωση, περίθαλψη και παιδεία σε όλους. Ενδεικτικό των αλλαγών στο σύστημα που προσπάθησε να επιφέρει ήταν η μεταστέγαση των απόρων σε νεόκτιστα σπίτια που κατασκεύαζαν οι ίδιοι και χρηματοδοτούσε το κράτος. Ίδρυσε σε όλες τις κοινότητες λαϊκά ιατρεία και σχολεία, στα οποία οι φτωχοί είχαν άμεση και δωρεάν πρόσβαση. Οι μαζικές κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων στις οποίες προέβη είχαν σκοπό τα έσοδα από αυτές να μοιράζονται ίσα στο λαό. 

Χαρακτηριστικό της πολιτικής του ήταν η συμφωνία που σύναψε με τον Δήμαρχο του Λονδίνου, προκειμένου να του παρέχει φθηνότερο πετρέλαιο για τις λεωφορειακές γραμμές που εξυπηρετούσαν κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.

Θα μείνει στις μνήμες όλων περισσότερο όχι γι' αυτά που έκανε ή γι' αυτά που δεν έκανε, αλλά για τις αντιδράσεις που έφερναν οι πράξεις και τα λεγόμενα του στα καπιταλιστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους.

Καλό Ταξίδι!

ΑΣΟΕΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ "ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ"

Στις 28.12.2012 παρακολουθήσαμε όλοι την "εκκαθάριση της ΑΣΟΟΕ". Η εκκαθάριση έλαβε χώρα κατόπιν ανωνύμου τηλεφωνήματος για παράνομο εμπόριο. Αμέσως (!!!) επιλήφθηκε η αστυνομία. Οι μετανάστες- "μικροπωλητές" έσπευσαν να μπουν στον προαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ για να μην συλληφθούν. Αμέσως (!!!) ο Εισαγγελέας διατάσσει την εισβολή στο άσυλο του πανεπιστημίου. Για κάποιον λόγο η έρευνα επιλέγεται να γίνει στο υπόγειο του κτιρίου (και όχι στους υπόλοιπους 5 ορόφους) όπου στεγάζονται τα στέκια των φοιτητικών παρατάξεων και ομάδων. Και αποκαλύπτεται ότι στην ΑΣΟΕΕ λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός (!!!). Τα μηχανήματα κατάσχονται (ως προϊόν παρεμπορίου άραγε;;). Ο Υπουργός Δένδιας αμέσως υπεραμύνεται τις κίνησης αυτής της αστυνομίας λέγοντας "Η αστυνομία χτες έκανε το καθήκον της. Απέδωσε στην κοινωνία και τους φοιτητές το δημόσιο οικονομικό πανεπιστήμιο.

Είναι γνωστό ότι η ΑΣΟΕΕ τα τελευταία χρόνια από άσυλο ιδεών έχει μετατραπεί σε άσυλο παραεμπορίου και ανομίας».Και κατά αυτό τον τρόπο ο Έλληνας Πολίτης ένοιωσε εκείνες τις περίεργες ημέρες (θυμίζω τις ίδιες ημέρες περίπου γίνονταν και οι εκκαθαρίσεις των καταλήψεων) ασφάλεια και πάταξη του παρεμπορίου και της ανομίας.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Χθες κινούμενη επί της Πατησίων διαπίστωσα ότι στο πεζοδρόμιο μπροστά από το κτίριο της ΑΣΟΕΕ τίποτα δεν θυμίζει την "εκκαθάριση" της 28ης.12.2012. Οι αλλοδαποί μικροπωλητές έχουν και πάλι εγκατασταθεί όπως και πριν σε όλο το μήκος και το πλάτος του πεζοδρομίου. 

Και συνεπώς ή η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά τους και να κρατήσει τους χώρους "καθαρούς" ή η "εκκαθάριση" έλαβε χώρα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για άλλους λόγους.

Το μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα της εκκαθάρισης ήταν (αφού η συντριπτική πλειοψηφία των συλληφθέντων αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα) ότι έκλεισε ο ραδιοφωνικός σταθμός που λειτουργούσε στην ΑΣΟΕΕ. Για μένα αυτό αποτελεί φίμωση της ελευθερίας της σκέψεως και της έκφρασης. Πιστεύω απόλυτα στους νέους και στις απόψεις τους και θέλω να είναι ελεύθεροι να τις εκφράζουν και να ακούγονται από όλους. Άλλωστε το οποιοδήποτε ραδιόφωνο λειτουργεί εντός Πανεπιστημιακού Χώρου αποτελεί συνέχεια του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών επί χούντας. Και βέβαια αυτή είναι και η απόλυτη σημασία του ασύλου του Πανεπιστημίου: Να μπορούν οι φοιτητές να εκφράζουν ελεύθερα τις σκέψεις και τις ιδέες τους.