Οι αλλαγές που έφερε το Μνημόνιο ΙΙΙ στα εργασιακά είναι σαρωτικές και όχι βέβαια προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Καταργήθηκαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν μετά από χρόνια αγώνων. Το όφελος είναι μεγάλο, κυρίως για τις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες καθώς οι ελληνικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να ασκούν δραστηριότητα στην χώρα δεν επωφελούνται από τις νομοθετικές ρυθμίσεις, μάλλον το ορθότερο είναι ότι δεν θέλουν να επωφεληθούν αφού έχουν καθημερινή και προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους τους. Και γι' αυτό οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις μαστίζονται από τα προβλήματα της κρίσης (κάθετη πτώση του τζίρου, αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις, αυξημένες ασφαλιστικές υποχρεώσεις κ.λπ.).
Τι ισχύει λοιπόν μετά το Μνημόνιο ΙΙΙ:
1) Καταργούνται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Και τι σημαίνει αυτό: Τα εκάστοτε συνδικάτα και συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων διαπραγματεύονταν με την ένωση των εργοδοτών προκειμένου να ορίσουν τους κατώτατους μισθούς. Οι διαπραγματεύσεις ήταν πάντοτε σκληρές και συνήθως επιτυγχανόταν αύξηση του κατώτερου μισθού (συνήθως ανά διετία). Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καθορίζονταν και τα ειδικότερα θέματα των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή bonus, επιδόματα, άδειας κ.λπ., όλα προς όφελος του εργαζόμενου. Αν εργαζόμενοι και εργοδότες δεν συμφωνούσαν υπήρχε ο θεσμός της Διαιτησίας (κάτι σαν Δικαστήριο) το οποίο έλυνε τις διαφορές και καθόριζε τους όρους της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το Μνημόνιο κατάργησε την Διαιτησία και ορίζει ότι σε περίπτωση που δεν συναφθεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν πειράζει θα ισχύει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή θα ισχύει η σύμβαση που ορίζει κατώτατο μισθό για τους νέους 510,95 € και για τους υπόλοιπους 586,08 € (μεικτά έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε). Συνεπώς το Μνημόνιο κατάργησε τη δυνατότητα διαπραγματεύσεις των εργαζομένων και τους άφησε έρμαιο των εργοδοτών. Πλέον ό,τι συμφωνηθεί θα συμφωνηθεί με ατομική σύμβαση εργασίας, δηλαδή με απευθείας διαπραγμάτευση όχι των ενώσεων αλλά του εργαζόμενου με τον εργοδότη. Και εδώ ο εργαζόμενος έχει τρομερές δυνατότητες διαπραγμάτευσης δηλαδή την εξής: ή υπογράφει τη νέα ατομική σύμβαση με τους όποιους όρους ή απολύεται. Και μετά άντε να βρεις δουλειά με 27% ανεργία!!!!
2) Δεν μας νοιάζει (όχι εμένα προσωπικά, το ΔΝΤ και την ελληνική -;;;- κυβέρνηση) πόσα χρόνια δουλεύεις. Ό,τι προϋπηρεσία συμπλήρωσες, συμπλήρωσες μέχρι 12.11.2012. Για να γίνει ποιο σαφές όσοι δουλεύουν στον ίδιο εργοδότη πάνω από 17 έτη, όταν και όποτε απολυθούν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης με βάση την προϋπηρεσία που συμπλήρωσαν στις 12.11.2012 (!!!!). Τα υπόλοιπα χρόνια απλά δεν λαμβάνονται υπ' όψη.
3) Καταργείται το επίδομα γάμου (ρώτησες κανένα όταν παντρεύτηκες;;;;)
4) Μειώθηκαν όλες οι αποζημιώσεις λόγω απόλυσης. Και όχι μόνο, ορίζεται και πλαφόν στο ποσό της αποζημίωσης. Δηλαδή αν είσαι πάνω από 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, παίρνεις 12 μισθούς αποζημίωσης (μισθός Χ 14 : 12) ενώ για τους υπόλοιπους μισθούς παίρνεις αποζημίωση με πλαφόν 2.000€ /μήνα (αν οι αποδοχές σου βγαίνουν 2.500 € το μήνα δεν πειράζει, εσύ θα αποζημιώθεις με 2.000 €)
Με τις υγείες μας λοιπόν!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου