Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΤ (;)


Η συζήτηση που άνοιξε μετά το κλείσιμο της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας είναι μεγάλη. Τα θέματα πολλά.
Πριν μπω στην ουσία και θα μιλήσω λίγο για τα τυπικά: Πόσο νόμιμο είναι να κλείσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου και τα ΜΑΤ να κατεβάζουν τις κεραίες και να κλείνουν το σήμα; Στους μεγαλύτερους αμέσως ξύπνησαν άσχημες μνήμες: "Έγινε πραξικόπημα;"¨. Οι ακόμα μεγαλύτεροι ή οι περισσότερο "διαβασμένοι" αμέσως σχολίασαν "Αυτό έγινε μόνο στην Γερμανική κατοχή".
Πράξη νομοθετικού περιεχόμενου σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος προβλέπει ότι "σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου..." Ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε μία διαδικασία νομοθέτησης (πλην της αποκλειστικής αρμοδιότητας του Κοινοβουλίου προς νομοθέτηση) για περιπτώσεις επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Ποια όμως ήταν η απρόβλεπτη και επείγουσα ανάγκη εν προκειμένω;;;;;;; Κανένας πολιτικός της κυβέρνησης δεν το εξήγησε αυτό. ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΆΞΗ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ η οποία μόνο σε χούντα αρμόζει. Ήταν Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ.
Ακόμα και αν συμφωνούσα με το κλείσιμο της ΕΡΤ για όλους τους λόγους που εξέφρασε ο Πρωθυπουργός, ο τρόπος για να κλείσει ήταν να περάσει σχετικό νομοθέτημα από το Κοινοβούλιο και να εγκριθεί από την πλειοψηφία προκειμένου να καταστεί νόμος του κράτους. 
Πλην όμως το ουσιαστικό θέμα που τίθεται έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία -κατά την προσωπική μου άποψη-. Η ΕΡΤ δεν εκπέμπει για να έχει υψηλή τηλεθέαση. Δεν είναι ο σκοπός, ο προορισμός της αυτός. Η ΕΡΤ εκπέμπει για να προάγει τον πολιτισμό και την ενημέρωση με ένα τρόπο διαφορετικό από τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Να ενημερώνει χωρίς συμφέροντα, χωρίς μεγαλοεκδότες. Να προάγει έναν πολιτισμό που τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν ξεχάσει, χαμένα στα τούρκικα σήριαλ, στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα, στις αμερικάνικες σειρές και τις χουλιγουντιανές ταινίες. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν κατακρίνω τα ανωτέρω. Αλλά εκτός από αυτά έχουμε ανάγκη από ντοκιμαντέρ διεθνούς κύρους και ενδιαφέροντος, από ιστορικές αναδρομές και έρευνες, από βραβευμένες ευρωπαϊκές ταινίες, από κλασσική μουσική και όπερα, από εναλλακτική μουσική, από θέατρο κλασικό και μοντέρνο, από ζωγραφική και από τόσα άλλα, που μόνο η ΕΡΤ μετέδιδε είτε μέσω των τηλεοπτικών της σταθμών είτε μέσω των ραδιοφωνικών. Το τελευταίο ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στη ΝΕΤ την Κυριακή έδινε την ευκαιρία να δεις το διάσημο πίνακα ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ από μία διαφορετική οπτική (δίνοντας της τον λόγο). Ποιο άλλο ΜΜΕ προάγει τέτοιου είδους κουλτούρα. Σκοπός της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δεν είναι να "τρελαίνει τα μηχανάκια της AGB". Σκοπός της είναι να δίνει το βήμα σε καλλιτέχνες, πολιτικούς, στους απλούς πολίτες για να εκφράσουν την άλλη άποψη, τη διαφορετική η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί από κανένα άλλο μέσο.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Τι να πρωτοθυμηθώ: Το σήμα της ΕΡΤ που άκουγα όταν ήμουν μικρής; Τη Λιλιπούπολη που προήγαγε ένα ριζοσπαστικό πολιτισμό στα παιδιά μας; Τον Παραμυθά; Το Ουράνιο Τόξο; Την εκπαιδευτική τηλεόραση; Το θέατρο στο τρίτο πρόγραμμα; Το θέατρο της Δευτέρας; Την παιδική ζώνη (χωρίς Monsuno και Ben Ten για εμάς που θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν χωρίς σκηνές βίας); Τη Μηχανή του Χρόνου; Το Σαν Σήμερα; Τα αφιερώματα στη τέχνη, στην μουσική; Τα ιστορικά Ντοκιμαντέρ;
Η θλίψη μου και η οργή μου είναι τόση που εδώ θα σταματήσω.
Όλα τα υπόλοιπα στο Ραδιοτηλεοπτικό Μέγαρο της Μεσογείων. Σας περιμένουμε!